Επανεξέταση του Βιετνάμ 50 χρόνια μετά την επίθεση του Tet

Πριν από μερικά χρόνια, ένα γαλλο-γερμανικό τηλεοπτικό συνεργείο επισκέφθηκε το σπίτι μου στο Ανόι για μια συνέντευξη σχετικά με το πώς το Βιετνάμ είχε αλλάξει από το τέλος του πολέμου με την Αμερική. Μιλήσαμε για μεταπολεμικά προβλήματα, τα επιτεύγματα του λαού, τις παλιές και νέες γενιές ηγετών και τις φιλοδοξίες της χώρας. Μιλήσαμε επίσης για την ιστορία, φυσικά.

Σε ένα σημείο, η συζήτησή μας στράφηκε προς τα γεγονότα γύρω από την επίθεση Tet, τον Ιανουάριο του 1968. Χρειάστηκαν λίγα δευτερόλεπτα για να σταματήσει η κυβέρνηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης, υπάλληλος του υπουργείου εξωτερικών. Αναστατωμένος, μου είπε να μείνω στο εσωτερικό, ενώ πήρε τον παραγωγό και τον δημοσιογράφο στον κήπο μου, όπου απείλησε να κλείσει την παραγωγή αν το θέμα ξαναβρεθεί ή ακόμα και αν επιστρέψαμε στο γενικό θέμα του 1968.

Αργότερα, της είπα για όλες τις πληροφορίες σχετικά με τον πόλεμο που ήταν ελεύθερα διαθέσιμα: βιβλία, ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικές εκπομπές, φωτογραφίες, άρθρα, δοκίμια. Έδειξα τις καταχωρίσεις της στο Google. Προσπάθησα να επισημάνω ότι όσο περισσότερο προσπάθησε να καταστείλει τις πληροφορίες, τόσο περισσότερο οι δημοσιογράφοι θα σκάψουν βαθύτερα. Δεν θα μπορούσα να κρύψω την οργή μου.

«Δεν θα μιλήσετε γι 'αυτό», συνεχίζει να λέει. "Δεν θα."

Αντάρτες του Vietcong κατέλαβαν το τμήμα Vy Da του Χουε και τους στοχευμένους πολίτες για φυλάκιση ή εκτέλεση. (Binh Dang)

**********

Πενήντα χρόνια μετά το γεγονός, η επίθεση Tet αναγνωρίζεται ως το κεντρικό γεγονός του βασικού έτους του πολέμου, μια στρατιωτική απώλεια για το βόρειο Βιετνάμ, αλλά μια πολιτική νίκη, καθώς το σοκ της επίθεσης άρχισε να μετατρέπει την αμερικανική κοινή γνώμη στη σύγκρουση. Η διάλυση μιας εκεχειρίας που υποτίθεται ότι επέτρεπε στις πολεμικές πλευρές να γιορτάσουν την Τετ ή το Σεληνιακό Νέο Έτος, οι κομμουνιστές ηγέτες έστειλαν δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες και αντάρτες του Vietcong σε πόλεις και στρατιωτικές βάσεις σε ολόκληρο το νότιο Βιετνάμ, συμπεριλαμβανομένου του Σαϊγκόν, . Πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να αναλάβουν έκπληξη τον Στρατό της Δημοκρατίας του Βιετνάμ και τους αμερικανούς συμμάχους του και να εμπνεύσουν μια γενική εξέγερση που θα ανατρέψει την κυβέρνηση του νότου. Κατάφεραν στην πρώτη αποστολή, αλλά απέτυχαν στο δεύτερο. Διατηρούσαν απώλειες καρδιάς - οι ΗΠΑ ανέφεραν 40.000 εχθρικές απώλειες - και γρήγορα παραχώρησαν οποιοδήποτε έδαφος είχαν πάρει.

Αλλά όχι στην Hue, την πρώην αυτοκρατορική πρωτεύουσα, στο κεντρικό Βιετνάμ. Η μάχη για τον Χουε γκρεμίστηκε για 26 ημέρες και αποδείχθηκε ότι ήταν από τις πιο αιματηρές του πολέμου. Οι νεκροί μεταξύ των βόρειων δυνάμεων αριθμούσαν 5.000 ή περισσότερους. οι Αμερικανοί και οι Νότιοι Βιετναμέζοι υπέστησαν περισσότερους από 600 νεκρούς και σχεδόν 3.200 τραυματίες. Στο Βιετνάμ σήμερα, η εκδήλωση αυτή περιγράφεται με ηρωικούς όρους, και η κρατική μηχανή προπαγάνδας εξακολουθεί να πηγαίνει σε υπερβολική ταχύτητα για να την γιορτάζει κάθε λίγα χρόνια.

Αλλά για μια σφαγή χιλιάδων πολιτών Hue; Ούτε λέξη.

Λίγο μετά την εκδίωξη των κομμουνιστών, οι άνθρωποι στην Χουέ άρχισαν να ανακαλύπτουν τους μαζικούς τάφους. Τα κυβερνητικά τηλεοπτικά κανάλια του νοτίου Βιετνάμ έδειχναν τρομακτικές σκηνές οικογένειες που έτρεφαν και άγνωστα πτώματα που είχαν ταφεί θάβει. Κάποιοι θεωρήθηκαν ως διανοούμενοι και δάσκαλοι, κυβερνητικοί σύμβουλοι, δημόσιοι υπάλληλοι και διοικητικοί υπάλληλοι που είχαν εξαφανιστεί κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής κατοχής. Τα φυσικά στοιχεία έδειξαν ότι πολλοί από αυτούς είχαν δεμένα, τυφλωμένα και πυροβολημένα, ή θάφτηκαν ζωντανοί. Κανείς δεν ξέρει ακριβώς πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν. πολλοί λογαριασμοί το έφεραν σε περισσότερες από 3.000, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν πολίτες. Πέθανε σε μια σκόπιμη εκστρατεία από τις κομμουνιστικές δυνάμεις για να καταστρέψουν την κυβέρνηση του Χουέ. Αυτή η σφαγή είναι βαθιά ενσωματωμένη στις δυτικές αντιπαραθέσεις της μάχης για την Χουέ, αλλά ελάχιστα συζητήθηκε στο Βιετνάμ. Και όμως, σε ό, τι ήταν για τον βιετναμέζικο λαό ένας εμφύλιος πόλεμος, ο αδελφικός χαρακτήρας αυτού του γεγονότος δεν θα μπορούσε να ήταν πιο έντονος.

Αυτό είχα αρχίσει να λέω στους δημοσιογράφους για το πότε μας έκοψε η κυβέρνηση.

**********

Μια ανεμπόδιστη πόρτα σε ένα ανάκτορο της Ακρόπολης καταστράφηκε από το ναπάλμ κατά τη διάρκεια της μάχης του Χουέ. (Binh Dang) Μια άλλη μικρή πύλη που δείχνει πόλεμο ζημιά στην αυτοκρατορική πόλη (Binh Dang) Οι βομβαρδισμοί εξακολουθούν να πιστοποιούν τη σοβαρότητα του βομβαρδισμού κατά τη διάρκεια του αγώνα για την ανάκτηση της Ακρόπολης το 1968. (Binh Dang) Ένα ανακαινισμένο έργο σε ένα ανάκτορο Ακρόπολης (Binh Dang) Μια θέα από τον αποκατασταθέντα διάδρομο μέσα στην Ακρόπολη προς το εξωτερικό κατέστρεψε το έδαφος κατά τη διάρκεια της μάχης. (Binh Dang) Εδώ, κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Αμερικανός δημιούργησε μια πολύ σταθερή βάση, με το σιωπηρό σύστημα του οχυρωμένου σκυροδέματος με 4 μεγάλους κομάντος της ομάδας και ελλειμματική αναγνώριση. (Binh Dang) Τα σώματα της δεξαμενής εμφανίζονται στο αεροδρόμιο. (Binh Dang) Η σωστή θέση όταν οι δυνάμεις του Νότου του Βιετνάμ συνόδευσαν τον Nguyen Van Lem σε μια οδό Saigon, νωρίς στην επίθεση του Tet. (Binh Dang) Το Ben Tre ήταν πρωτεύουσα της επαρχίας Kien Hoa στο IV Corps. Νότια της Σαϊγκόν, η επαρχία Kien Hoa συνορεύει με τις βιετναμέζικες ακτές κατά μήκος της θάλασσας της Νότιας Κίνας. Ο Μπεν Τρε έγινε γνωστός το 1968 όταν οι δυνάμεις του Vietcong κατέλαβαν την πόλη κατά τη διάρκεια της επίθεσης Tet. Το Ben Tre είναι διάσημο για εκδρομές με πλοίο και αναζητά το όμορφο τοπίο και τις τουριστικές δραστηριότητες. (Binh Dang) Η επαρχία Tra Vinh είναι διάσημη για το φεστιβάλ βαρκών, η εικόνα είναι μια ομάδα που ασκεί τους επερχόμενους διαγωνισμούς. (Binh Dang) Το Tra Vinh / Vĩnh Bình ήταν επαρχία στην περιοχή Delta του Μεκόνγκ του νότιου Βιετνάμ. Το 1976 συγχωνεύθηκε στην Επαρχία Cửu Long και το 1992 χωρίστηκε εκ νέου ως επαρχία Trà Vinh. Στον Πόλεμο του Βιετνάμ, το Vĩnh Binh ήταν μια επαρχία της Δημοκρατίας του Βιετνάμ. Βρισκόταν στη Στρατιωτική Περιφέρεια IV του Σώματος του RVN. Αυτή η εικόνα δείχνει ότι η κεντρική αγορά σήμερα άλλαξε το όνομα από την αγορά Phu Vinh στην αγορά Tra Vinh. (Binh Dang) Πανοραμική θέα της πόλης Kham Duc μορφή πάνω (Binh Dang) Οδός Truong Son τώρα (Binh Dang)

Τον Ιανουάριο του 1968, η οικογένειά μου ζούσε στο Da Nang, αλλά για να γιορτάσουμε το Tet, κάναμε την ώρα να οδηγούμε στο σπίτι των παππούδων παππούδων στο Hue.

Ο πατέρας μου ήταν πολιτικός κυβερνήτης της περιοχής και κάθε φορά που πήγαμε στο Χουε, μείναμε σε ένα πανέμορφο κυβερνητικό ξενώνα - ένα αρχοντικό, πραγματικά, άψογα διατηρημένο, με τις καμάρες και τις καμπύλες του Art Deco. Μου άρεσε πολύ να τρέχεις πέρα ​​δώθε στους διαδρόμους, στη βεράντα ή στους πολλούς κήπους.

Την πρώτη νύχτα της Σεληνιακής Πρωτοχρονιάς, 30 Ιανουαρίου, ακούσαμε ό, τι θεωρούσαμε ως πυροτεχνήματα. Ο ήχος ήταν πραγματικά πυροβολισμός. Οι σφαίρες πετούσαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι φωτοβολίδες περιστασιακά φωτίζουν τον ουρανό, αλλά οι χώροι γύρω από το σπίτι μας ήταν σκοτεινές. Δεν είχαμε κανένα τρόπο να δούμε ότι τα κομμουνιστικά στρατεύματα μας είχαν περιβάλλει.

Στις δύο πρωινές ώρες το πρωί της 31ης Ιανουαρίου ήρθαν στο σπίτι και πήραν τον πατέρα μου επάνω, μαζί με άλλους άνδρες που είχαν στρογγυλευθεί στη γειτονιά.

Περίφησαν περίπου εκατό από εμάς, κυρίως γυναίκες και παιδιά, σε ένα γειτονικό υπόγειο. Στο σκοτάδι, η μητέρα μου προσπάθησε να κρατήσει τα δυο μου αδερφές και εγώ ήσυχα. Ήμασταν ζαλισμένοι και φοβισμένοι. Ένας κομμουνιστής στρατιώτης έδωσε διάλεξη για να έρθει ως «απελευθερωτές» μας, «να εξασφαλίσουμε την πόλη μας» και «να βγούμε από τις ιμπεριαλιστικές εισβολικές δυνάμεις». Δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα που είπε στη βόρεια προφορά του, αλλά φαινόταν απειλητικός. Μέχρι εκείνη τη νύχτα, ο πόλεμος ήταν κάτι που συνέβη στα δάση και στα βουνά ή σε χωριά μακρινά.

Ήταν δύο μέρες πριν επιτρέψαμε να επιστρέψουμε στον ξενώνα. Στρώματα και ρούχα γεμίζουν τα δωμάτια, και τα έπιπλα είχαν πεταχτεί παντού. Στον πρώτο όροφο, ο πατέρας μου καθόταν στο πάτωμα με έναν αριθμό άλλων ανδρών. Συμπλέξαμε δίπλα του, αλλά φοβόμαστε ότι δεν μπορέσαμε να μιλήσουμε.

Μετά από λίγα λεπτά, οι στρατιώτες μας είπαν να φύγουμε. Κατά την έξοδο, έκλεψα το δωμάτιο των γονιών μου. Τα πολύτιμα βιβλία του πατέρα μου ήταν στο πάτωμα και οι βαλίτσες είχαν γυρίσει. Κάποιος είχε κόψει μια τρύπα από το κιβώτιο κοσμημάτων της μητέρας μου. Αφήσαμε με άδειο χέρι και επέστρεψαν στη φυλακή υπόγειών μας χωρίς να έχουμε ιδέα για το τι ήταν αποθηκευμένο.

Δύο νύχτες αργότερα, η μητέρα μου με σήμανε προς το μικρό παράθυρο στο υπόγειο. Κάθισα στο κρεβάτι και τεντώθηκε για να κοιτάξω έξω. Οι στρατιώτες είχαν παρατάξει μια σειρά ανδρών και τους έδεναν τους αγκώνες πίσω από τις πλάτες τους. Μετά από λίγο, διέκοψαν τους άνδρες μακριά. Είδα τον πατέρα μου ανάμεσα τους.

(Smithsonian Magazine) Ένα άγαλμα γιορτάζει τώρα την πολιορκία ως νίκη του Βορρά Βιετνάμ. (Binh Dang) Στο Khe Sanh, οι πεζοναύτες κράτησαν τον εχθρό για 77 ημέρες - και στη συνέχεια διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν τη βάση τους τον Ιούλιο του 1968. (Binh Dang) Το αμερικανικό στρατιωτικό υλικό, συμπεριλαμβανομένης μιας δεξαμενής και θωρακισμένου μεταφορέα προσωπικού, εξακολουθεί να απορρίπτει το πεδίο μάχης Khe Sanh, το οποίο αποτελεί πλέον τουριστικό χώρο. (Binh Dang) Στην πόλη του Χο Τσι Μιν, η κυκλοφορία πλήττει τώρα τον τόπο όπου, τον Φεβρουάριο του 1968, ένας αιχμάλωτος ανταρτοπόλεμος Vietcong πυροβολήθηκε συνοπτικά. Μια διάσημη φωτογραφία του γεγονότος οδήγησε σε κατακραυγή στις ΗΠΑ (Binh Dang)

**********

Μια εβδομάδα αργότερα, οι κομμουνιστές στρατιώτες αποσύρθηκαν από την κυβέρνηση. Τα αμερικανικά στρατεύματα της Νότιας Βιετνάμ μας απελευθέρωσαν και μας μετακόμισαν στο Πανεπιστήμιο Hue, στην όχθη του ποταμού Άρωμα. Η πανεπιστημιούπολη μετατράπηκε σε κέντρο προσφύγων και σε προνομιούχο νοσοκομείο. Από τον έκτο όροφο, μπορούσα να δω τις μάχες πέρα ​​από τον ποταμό. Επίσης, είδα τους ανθρώπους με τρομερές πληγές να έρχονται στους διάφορους ορόφους κάτω. Τις περισσότερες μέρες κάθισαμε ζαλισμένοι σε μια ψάθα, ενώ οι ενήλικες συγκεντρώνονταν στις γωνίες για ψιθυριστές συνομιλίες. Μετά από εβδομάδες αγώνων από σπίτι σε σπίτι, οι στρατιώτες ανέκτησαν την Ακρόπολη, την καρδιά της παλιάς αυτοκρατορικής πόλης, στις 24 Φεβρουαρίου.

Όταν κατορθώσαμε να επιστρέψουμε στο Da Nang, το σπίτι μας ήταν γεμάτο συγγενείς που είχαν επίσης φύγει από την Χουέ. Δεν είχαμε νέα για τον πατέρα μου και δεν μπορούσαμε να βρούμε κανένα.

Για το πρώτο έτος, δεν είπαμε στον παππού μου ότι ο πατέρας μου είχε τραυματιστεί - φοβόμαστε ότι θα πεθάνει από καρδιακή προσβολή. Η μητέρα μου πήγε στα σπίτια των γειτόνων για να κλάψει, ώστε να μην το μάθει.

Μήνες αργότερα, είδαν τα νέα για τους μαζικούς τάφους. Η μητέρα μου πήγε στο Χουε για να ψάξει τον πατέρα μου, αλλά η θέα των καταστροφικών και ακρωτηριασμένων πτώσεων την τρομοκρατούσε. Ποτέ δεν επέστρεψε.

Όπου οι στάχτες είναι: Η Οδύσσεια μιας βιετναμέζικης οικογένειας

Το 1968 ο Nguyen Qui Duc ήταν εννέα ετών, ο πατέρας του ήταν υψηλόβαθμος δημόσιος υπάλληλος στην κυβέρνηση του Βιετνάμ και η μητέρα του ήταν διευθυντής σχολείου. Στη συνέχεια, το Viet Cong ξεκίνησε την επίθεση του Tet και η άνετη ζωή της οικογένειας Nguyen καταστράφηκε.

Αγορά

Δεν μεγάλωσα αρκετά ορφανός: Ενώ άλλες οικογένειες έθαψαν τους νεκρούς, έστησαν ένα βωμό και είχαν κάποιο κλείσιμο, το δικό μας είχε αυτό το ανοιχτό μυστικό. Οι συμφοιτητές δεν ήξεραν τί να κάνουν μαζί μου και για χρόνια ήμουν εξοστρακισμένος. Μεγαλώθηκα σε έναν έφηβο έρωτα, αλλά βρήκα παρηγοριά στα αντιπολεμικά τραγούδια του Trinh Cong Son, που θρήνησαν τα σώματα "που επιπλέουν στο ποτάμι, στεγνώνουν σε ορυζώνες, που βρίσκονται στις στέγες της πόλης, κάτω από τις στέγες του ναού, κάτω από κρύες βροχοπτώσεις, όργανα των ηλικιωμένων δίπλα στους αθώους .... "Αν και η κυβέρνηση απαγόρευσε τη μουσική του, φαινόταν ότι όλο το νότιο Βιετνάμ το άκουγε.

Τους μήνες και μετά τα χρόνια που ακολούθησαν την επίθεση Tet, τρομοκρατήσαμε από τη σκέψη ότι μια κομμουνιστική νίκη οπουδήποτε στο νότο θα σήμαινε περισσότερες σφαγές, περισσότερους ανθρώπους θάφτηκαν ζωντανούς. Θα ήταν ακόμα χειρότερο από το Tet '68.

**********

Αυτός ο φόβος διαμορφώνει τη μοίρα μου: Καθώς οι κομμουνιστικές δυνάμεις έκλεισαν στο Σαϊγκόν το 1975, οι θείοι μου κανόνισαν να πάω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως και η αδερφή μου Dieu-Ha μπροστά μου, έγινα ένα εκατομμύριο Viet Kieu - "υπερπόντια Βιετνάμ" - αλλά η μητέρα μου παρέμεινε στο Βιετνάμ, κολλημένη στο χάος που ακολούθησε την κομμουνιστική νίκη τον Απρίλιο.

Ένα βοσκότοπο αγελάδων στο Kham Duc ήταν, το Μάιο του 1968, ένα αεροσκάφος για την εκκένωση έκτακτης ανάγκης ενός στρατοπέδου Ειδικών Δυνάμεων υπό εχθρική επίθεση. (Binh Dang)

Ενώ περνούσα την εφηβεία μου να έρχεται αντιμέτωπη με την αφθονία και την ξέφρενη ενέργεια της Αμερικής, αφαίρεσε τη δουλειά της ως επικεφαλής ενός σχολείου και μειώθηκε στη φτώχεια. Μετά από να μετακομίσει στο σπίτι της αδελφής της, σε αυτό που μετονομάστηκε σε Ho Chi Minh City, έστειλε μερικές φορές σούπα στους δρόμους για να στηρίξει τον εαυτό της και την αδερφή μου Dieu-Quynh, που αποδείχθηκε ψυχικά άρρωστος και θα πεθάνει πολύ νέος.

Το 1973, οι ηγέτες του βορρά και του νότου υπέγραψαν τη συμφωνία που οδήγησε στην έξοδο της Αμερικής από τον πόλεμο και άρχισε μια ανταλλαγή κρατουμένων. Ένας από αυτούς που ανταλλάσσουν κρατούμενους κατόρθωσε να παραδώσει μια επιστολή στη μητέρα μου. «Είμαι τυχερός που είμαι ζωντανός», έγραψε ο πατέρας μου. Ήταν η πρώτη φορά σε πέντε χρόνια που είχαμε οποιαδήποτε λέξη από ή γύρω του. «Ελπίζω να είστε σε θέση να φροντίσετε τα παιδιά, ένα καθήκον που είμαι ανυπόμονος να μοιραστώ μαζί σας». Χρειάστηκαν ακόμα τέσσερα χρόνια για να βρει ότι ήταν κρατούμενος σε απομακρυσμένη περιοχή κοντά στα κινέζικα σύνορο. Προσπάθησε να τον επισκεφτεί και ανακάλυψε ότι είχε μειωθεί σε ένα λεπτό γέρο. Αλλά τα πνεύματά του φαινόταν ψηλά.

Απελευθερώθηκε το 1980, μετά από 12 χρόνια αιχμαλωσίας χωρίς δίκη. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η κομμουνιστική κυβέρνηση επέτρεψε σε αυτόν και τη μητέρα μου να μεταναστεύσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν τον είχα δει εδώ και 16 χρόνια, κατά τη διάρκεια της οποίας είχα φθάσει σε ηλικία, πήρα μια καλή παιδεία και ξεκίνησα σε μια τυχαία πορεία που θα οδηγούσε σε καριέρα ως ραδιοφωνικός δημοσιογράφος. Όταν γνώρισα τους γονείς μου στο αεροδρόμιο του Σαν Φρανσίσκο, ήταν εκπληκτικά υγιής και υγιής. Ήταν λιγότερο σίγουρος για τον εαυτό της από ό, τι είχα θυμηθεί.

Ξοδέψαμε πολλούς μήνες να ανακαλύψαμε ο ένας τον άλλον, αλλά προχωρήσαμε προς τα πίσω με την πάροδο του χρόνου, παίρνοντας πρώτα τα πιο πρόσφατα χρόνια. Ποτέ δεν μιλήσαμε για το 1968. ήταν πολύ συντριπτική. Έγραψε για τα έτη φυλάκισής του και δημοσίευσε ένα βιβλίο ποιημάτων που είχε συνθέσει σε αιχμαλωσία - και έμεινε στη μνήμη του μέχρι που έφυγε από τη χώρα. Χρησιμοποίησε μια φράση ως πρόλογος: Υποφέρω, ως εκ τούτου είμαι . Διάβασε τα βιβλία και είδε τα ντοκιμαντέρ για την επίθεση Tet, αλλά δεν το είπε πια μέχρι που πέθανε, το 2000.

Παρά όλη αυτή την ιστορία, άρχισα να σκέφτομαι να επιστρέψω στο Βιετνάμ. Ήταν ακόμα η χώρα μου, μετά από όλα, και οι Βιετναμέζοι παραδοσιακά έχουν μια ισχυρή αίσθηση της θέσης. Τελικά μετακόμισα το 2006-στην πόλη όπου οι καταπατοί πατέρες μου είχαν κατευθύνει τον πόλεμο.

**********

Έκανα πολλούς νέους φίλους στο Ανόι, νέους και ηλικιωμένους, αλλά η περιέργειά τους για ένα Viet Kieu που επέστρεψε από τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχει επεκταθεί στις λεπτομέρειες της εμπειρίας μου από τον πόλεμο. Μερικοί από αυτούς έχουν ζήσει και ακούσει αρκετά από αυτό, και πολλοί είχαν εξίσου τραυματικό χρόνο από αυτό. Επιπλέον, το Βιετνάμ είναι μια νεανική χώρα - η μέση ηλικία είναι 30 χρόνια. Η πλειοψηφία των ανθρώπων γεννήθηκαν μετά τον πόλεμο, και πολύ μετά το 1968. Έτσι είναι προσανατολισμένοι προς το μέλλον. "Ενσωμάτωση με τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο" είναι ένα εθνικό μάντρα.

Στα νυχτερινά κέντρα και τα καφέ, η μουσική του Trinh Cong Son είναι ακόμα δημοφιλής - τα τραγούδια αγάπης, όχι αυτά για την καταστροφή του πολέμου. Αυτά είναι, για άλλη μια φορά, απαγορευμένα. Ο φίλος μου Tran Anh Quan, ένας καλλιτέχνης στην ηλικία των 40 ετών που είναι μάλλον επικριτικός στην κυβέρνηση, συχνά λέει ότι είμαι εμμονή με το παρελθόν. "Δεν ξέρετε τι άλλο κρύβουν οι αρχές", λέει ο Quan. «Δεν γνωρίζουμε καν την αλήθεια για το τι συμβαίνει σήμερα στην κοινωνία μας. Ξεχνάμε το παρελθόν."

Στην επαρχία Tra Vinh, νέοι μοναχοί από την εθνοτική μειονότητα Khmer Krom του Βιετνάμ εκτελούν τις καθημερινές τους εκκρίσεις. Κάποιοι Khmer Krom βοήθησαν αμερικανικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια του πολέμου. τώρα, πολεμούν αυτό που βλέπουν ως δίωξη από την κυβέρνηση. (Binh Dang) Η πρωτεύουσα του Βιετνάμ στην καρύδα (Binh Dang) Μια γέφυρα πάνω από τον ποταμό Ham Luong συνδέει Tra Vinh και Ben Tre, πρωτεύουσα του Βιετνάμ καρύδας. Άνοιξε το 2010 για να βοηθήσει στην ανάπτυξη του φτωχού Δέλτα του Μεκόνγκ. (Binh Dang)

Περιστασιακά, μπορώ. Στη συνέχεια έρχεται μια στιγμή όπως η εποχή που ένας κτηματομεσίτης με πλησίασε με το επιχειρηματικό σχέδιό του για την Χουέ. "Θέλω να αναδιαμορφώσω όλη τη στάση εκεί και να αλλάξω την τουριστική βιομηχανία", μου είπε. Hue προσελκύει σίγουρα πολλούς τουρίστες. Πολλοί έρχονται για ένα παρελθόν πολύ μακριά: επισκέπτονται τους αρχαίους βασιλικούς τάφους, την ανακαινισμένη Ακρόπολη και τους ναούς από τη δυναστεία Nguyen, η οποία διήρκεσε από το 1802 έως το 1945. Οι ξεναγοί μιλούν για το παρελθόν, αλλά αγνοούν τις τρύπες των σφαίρων που τείνουν στους τοίχους των κτιρίων εντός της Ακρόπολης και αλλού. Κανένας τουρίστας δεν μεταφέρεται στους χώρους των τάφων της σφαγής, με τον τρόπο που οι τουρίστες μεταφέρονται στα περίφημα «πεδία δολοφονίας» των Khmer Rouge στην Καμπότζη.

Ζήτησα από τον δημιουργό τα φαντάσματα στο Hue - για τα συναισθήματα ανάμεσα στους ανθρώπους εκεί που ζουν με τις αναμνήσεις των νεκρών από το 1968, για τα συναισθήματά τους προς τους βόρειους όπως αυτόν. Δεν είχε ιδέα τι μίλησα.

Μετά από 50 χρόνια, γνωρίζω ότι οι αναμνήσεις μου από εκείνη την εποχή θα διαρκέσουν τη ζωή μου, αλλά αναρωτιέμαι αν η εθνική σιωπή για το 1968 θα καταργηθεί ποτέ και ο θυμός που ένιωσα όταν διαπραγματευόμουν με το κυβερνητικό μέσο ενημέρωσης εξακολουθεί να καίει. Τελικά, μου άρεσε και μου επέτρεψε να συνεχίσω τη συνομιλία μου με τη γαλλο-γερμανική ομάδα στην κάμερα. Αλλά δεν βρίσκω κανένα αρχείο ότι η συνέντευξη που προβλήθηκε ποτέ στο Βιετνάμ.

Πρόσφατα, ένας γνωστός μου, ο συγγραφέας Bao Ninh, φημισμένος για το μυθιστόρημά του " The Sorrow of War", μου έδειξε ένα δάχτυλο και είπε: "Θα το κάνετε. Γραψε σχετικα με αυτο. Εσύ και εγώ. Επιβιώσαμε εκείνο το Tet. "Βεβαίως, ήταν ο αμερικανικός πόλεμος, όπως το θυμούνται οι Βιετναμέζοι, και ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν ένα μεγάλο κομμάτι του. Αλλά η επίθεση του Tet και το 1968 ήταν εμείς: Εμείς οι Βιετναμέζοι σκοτώσαμε ο ένας τον άλλον.

Τώρα λοιπόν σκέφτομαι το μέντιουμ των μέσων ενημέρωσης: «Δεν θα το κάνετε». Και σκέφτομαι το Bao Ninh: «Θα το κάνετε». Κάποιος ήθελε να τιμήσω μια εκδοχή της ιστορίας που έγραψαν οι ζωντανοί, οι νικητές. Ο άλλος επιθυμεί να τιμήσω τους νεκρούς και τις αναμνήσεις τους.

1968: Ένας πόλεμος, ένα χρόνο, μια μνήμη για πάντα θαφτεί και αναστήθηκε.

Εγγραφείτε στο περιοδικό Smithsonian τώρα για μόλις $ 12

Αυτό το άρθρο είναι μια επιλογή από το τεύχος Ιανουαρίου / Φεβρουαρίου του περιοδικού Smithsonian

Αγορά