Ο Ralph Waldo Emerson, ο αμερικανικός υπερβακτηριακός, έγραψε κάποτε για τον Αμερικανό συγγραφέα στο βιβλίο του αγγλικά χαρακτηριστικά : "Παράξενο, ότι ο Νέος Κόσμος δεν θα έχει καλύτερη τύχη - ότι η ευρεία Αμερική πρέπει να φέρει το όνομα ενός κλέφτη. Ο Amerigo Vespucci, ο τελεφερίκ στη Σεβίλλη, ο οποίος βγήκε, το 1499, υποκεντρικός με τον Hojeda και του οποίου η υψηλότερη ναυτική βαθμίδα ήταν ο σύντροφος του boatswain σε μια αποστολή που ποτέ δεν είχε πλεύσει, κατάφερε σε αυτόν τον ψέμα να αντικαταστήσει τον Κολόμβο και να βαφτίσει το μισό γη με το δικό του ανέντιμο όνομα. "
Ο Vespucci ήταν πράγματι ένας μεταφωτιστής της Φλωρεντίας (στην πραγματικότητα, ο ίδιος συνέστησε πελάτες με γυναίκες, συμπεριλαμβανομένου ενός ορισμένου Mona B.) και έμπορος κοσμημάτων που μετακόμισε στη Σεβίλλη, ταξίδεψε στη Νότια Αμερική το 1499 και τελικά δανείστηκε το όνομά του σε έναν λαϊκό χάρτη 1507 μιας νέας γης που δεν βρήκε ούτε χαρτογράφησε με μεγάλη λεπτομέρεια. Αυτό μόνο είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία της μυστικότητας, της αυτοπροβολής και της εμπορικής σχέσης - μια ιστορία που λέει καλά ο ιστορικός Φελίπε Φερνάντεζ-Αρμέστο στο βιβλίο του Amerigo: Ο άνθρωπος που έδωσε το όνομά του στην Αμερική . Αλλά το ερώτημα παραμένει: Ήταν ο Αμερικανός ομιλητής πραγματικά ένας αντιπρόσωπος τουρσί;
Στη Σεβίλλη, ο Vespucci προφανώς εργάστηκε ως χειριστής σκαφών - και διέθεσε εμπόρους και εξερευνητές, συμπεριλαμβανομένου του Κολόμβου για τα αργότερα, λιγότερο επιτυχημένα ταξίδια του, με διατηρημένα κρέατα και ψάρια. Τα γεμισμένα λαχανικά, ειδικά το λάχανο, θα προετοίμαζαν τελικά το δρόμο για τους εξερευνητές ναυσιπλοΐας να ταξιδεύουν για περισσότερο χρόνο χωρίς να υποκύπτουν στη μούδιασμα, αιμορραγία που προκαλεί αιμορραγία στα ούλα από σκορβούτο. Ωστόσο, ο Vespucci προηγείται της ανακάλυψης ενός φαρμάκου για το σκορβούτο κατά περίπου 200 χρόνια.
Ίσως δεν υπάρχει κανένας τρόπος να γνωρίζουμε με σιγουριά αν οι συναλλαγές του με το τουρσί επέτρεψαν την ανακάλυψη ενός Νέου Κόσμου. Όπως μου είπε ο Fernandez-Armesto, ο συγγραφέας του Amerigo, ο Ρομαντικός συγγραφέας του 19ου αιώνα ίσως υπονοούσε μια διαφορετική ιστορική αλήθεια: «Η επιλογή των λέξεων από τον Emerson ήταν σίγουρα μια προσπάθεια για το χιούμορ - όχι απαραίτητα επειδή οι χροιά είναι ακανθώδεις, αλλά επειδή φαίνονται ανόητοι. "
