Υπάρχει μια κοινή εσφαλμένη αντίληψη για γενοκτονία που ενοχλεί τον Omer Bartov για πολύ καιρό. "Έχουμε την τάση να μιλάμε για γενοκτονία ως κάτι που απαιτεί εξαθλίωση, " λέει ο Brown University καθηγητής της ευρωπαϊκής ιστορίας. "Σκεφτόμαστε αυτό ως μια διαδικασία όπου πρέπει να αποσυνδεθείτε από τα θύματα, να αποστασιοποιηθείτε από αυτούς όσο μπορείτε και να δημιουργήσετε ένα σύστημα απόσπασης." Η πραγματικότητα της μαζικής δολοφονίας, λέει, είναι πολύ μεγαλύτερη οικείος.
Ο Μπάρτοφ πρέπει να το γνωρίζει. Για τα τελευταία 20 χρόνια, έχει ανακατασκευάσει την 400ετή ιστορία μιας παραμεθόριας πόλης της Ανατολικής Ευρώπης για να δείξει τις βαθιές ρίζες που οδήγησαν στη γενοκτονία κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ανατομία μιας γενοκτονίας: Η ζωή και ο θάνατος μιας πόλης που ονομάζεται Buczacz, που δημοσιεύθηκε αυτή την εβδομάδα από τον Simon & Schuster, καθιερώνει τις μακροχρόνιες σχέσεις πολλών γενεών που υπήρχαν μεταξύ Ουκρανών, Πολωνών και Εβραίων στην πόλη Buczacz (προφέρεται Buh-cha-ch ) εκατοντάδες χρόνια πριν ο πόλεμος ξεδιπλώθηκε και οι γείτονες γύρισαν τους γείτονες. Σε λίγα χρόνια, η γερμανική και η ουκρανική αστυνομία θα εξαλείφουν σχεδόν εξ ολοκλήρου τους Εβραίους κατοίκους του Buczacz. Οι Ουκρανοί εθνικιστές, με τη σειρά τους, θα κατέστρεφαν τον πολωνικό πληθυσμό του Buczacz.
Ανατομία γενοκτονίας: Η ζωή και ο θάνατος μιας πόλης που ονομάζεται Buczacz
Στην Ανατομία Γενοκτονίας Ομέρ ο Μπάρτοφ εξηγεί ότι η εθνοκάθαρση δεν συμβαίνει, όπως συνηθίζεται συχνά στη λαϊκή ιστορία, με τη γρήγορη ανάδυση ενός πολιτικού ηγέτη και την απελευθέρωση της στρατιωτικής δύναμης. Ξεκινά με φαινομενική ειρήνη, σιγά-σιγά και συχνά απαρατήρητη, την κορύφωση των διογκωμένων αχρήστων και μνησικιών και αγανάκτησης.
ΑγοράΗ ιστορία του Buczacz είναι η ιστορία της γενοκτονίας καθώς ξεδιπλώθηκε σε μια πόλη, αλλά και η μεγαλύτερη ιστορία για το πώς αυτές οι μαζικές φρικαλεότητες μπορούν να μεταδοθούν στις κοινότητες σε όλο τον κόσμο. "Μπορείτε να πάρετε μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι ζούσαν μαζί για αιώνες και αυτή η εγγύτητα, αυτή η σχέση μεταξύ των γειτόνων μπορεί να έχει δυναμική βίας και αυτοδιάθεση", λέει ο Bartov.
Οι σπουδαστές Beis Yaakov που παίζουν το έργο «Joseph and His Brothers», Buczacz, 1934. Ο Omer Bartov συνέντευξη με την Esther Rivka Wagner, τη δεύτερη σειρά, την πέμπτη από δεξιά, τον Δεκέμβριο του 2009. Ο Wagner, γεννημένος το 1924, ήταν κόρη του Buczacz rabbi Shraga Feivel Willig, ήταν ο μόνος επιζών της οικογένειάς της. (Μουσείο Μνημείων του Ολοκαυτώματος των ΗΠΑ, φωτογραφία 4959) Ο ιστορικός άρχισε να εξετάζει σοβαρά το θέμα της σύγχρονης γενοκτονίας το 1989, αφού μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες στη δεκαετία του '40. Στην πατρίδα του στο Ισραήλ, ο Μπάρτοφ επικεντρώθηκε στην στρατιωτική ιστορία, εξετάζοντας τη δυναμική της ιδεολογίας, των κινήτρων, της κατήχησης και των εγκλημάτων πολέμου. Αυτά τα συμφέροντα τον οδήγησαν να επικεντρωθεί στη σύγχρονη γερμανική ιστορία, με έμφαση στη ναζιστική Γερμανία. Ωστόσο, δίστασε να μελετήσει άμεσα το Ολοκαύτωμα, δεδομένου του τρόπου με τον οποίο αυτό το έργο θα χρησιμοποιηθεί αναπόφευκτα στο ισραηλινό πολιτικό λόγο.
Όταν μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες, αισθάνθηκε πιο ελεύθερος να μελετήσει το Ολοκαύτωμα. Αλλά σύντομα βρέθηκε να ενοχλείται από το πώς παρουσιάστηκε η γενοκτονία. «Έχω γίνει όλο και περισσότερο δυσαρεστημένος με τη συζήτηση για το Ολοκαύτωμα [ως] μοναδικό, ιδιαίτερα ως ιστορικός», λέει. "Δεν μπορείτε να καταλάβετε ένα ιστορικό γεγονός χωρίς να το βάλετε σε contextualization - αυτό το βάζει σε κάποιο είδος περιβάλλοντος και το συγκρίνει με άλλους. Όταν λέτε ότι κάποιο γεγονός είναι «μοναδικό» από ό, τι μιλάτε σε μεταφυσικούς όρους. Σταματάει να είναι ιστορία. "
Σε ένα ταξίδι εργασίας στη Γερμανία, είδε κάτι που τον αφορούσε επίσης: Οι συνάδελφοι διδάσκονταν το Ολοκαύτωμα με μικρή έμφαση στα απομνημονεύματα ή στις μαρτυρίες από πρώτο χέρι. "Την έβλεπαν πολύ από την άποψη των δραστών και την οργάνωση της γενοκτονίας", λέει ο Bartov. "Είπαν, " Λοιπόν, εμείς ως Γερμανοί, αυτό πρέπει να κάνουμε. Πρέπει να καταλάβουμε γιατί οι πρώτοι κομιστές είχαν κάνει αυτό. " Ήταν λογικό από την άποψή τους, αλλά δεν είχε νόημα για μένα, όπως μια κατανόηση της γενοκτονίας, ως πλήρη κατανόηση ».
Αναρωτιόταν: πώς θα φαινόταν η γενοκτονία όταν μελετήθηκε όχι μέσα από τα μάτια των μεγάλων συστηματικών δυνάμεων, αλλά μάλλον από τα άτομα που την εξέταζαν;
Καθώς συνέβη, είχε ήδη μια πόλη στο μυαλό για μια μελέτη περίπτωσης. Αποφάσισε να ζητήσει από τη μητέρα του, που ήταν στις αρχές της δεκαετίας του '70, την παιδική του ηλικία στο Buczacz, την πόλη που έφτιαξε επίσης ο διάσημος Ισραηλινός συγγραφέας Shmuel Yosef Agnon.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αφού ο Αγκόν είχε κερδίσει το βραβείο Νόμπελ στη λογοτεχνία, η οικογένειά του είχε φιλοξενήσει τον διάσημο συγγραφέα σε μια περίοδο όπου ζούσαν στο Λονδίνο. Ο Μπάρτοφ θυμάται ότι η μητέρα του έρχεται στο Agnon και λέει: "Ξέρετε, έρχομαι επίσης από τον Buczacz." Θυμίζει ότι ο Agnon απάντησε, ίσως λίγο αλαζονικά: "Τώρα που λαμβάνω το βραβείο Νόμπελ, όλοι λένε ότι προέρχονται από τον Buczacz. "
Αλλά η μητέρα του Bartov ήταν πραγματικά εκεί. Ο Μπάρτοφ ήξερε ότι είχε μεταναστεύσει στο Ισραήλ πριν από τον πόλεμο το 1935, αλλά μέχρι τότε δεν την είχε ζητήσει για λεπτομέρειες σχετικά με τη ζωή του στο Buczacz. Αυτό το καλοκαίρι την επισκέφθηκε στο Τελ Αβίβ. Όταν καθόταν μαζί στην κουζίνα της μητέρας του, την ρώτησε για την παιδική της ηλικία για πρώτη φορά.
Αυτό που είπε, τον εξέπληξε. "Ήξερε, φυσικά, τι συνέβη εκεί, τουλάχιστον το τραχύ περίγραμμα, και ήξερε ότι όλη η υπόλοιπη οικογένειά της δολοφονήθηκε", λέει. Αλλά δεν μίλησε για γενοκτονία. Αντ 'αυτού, θυμήθηκε φίλους που ήταν Ουκρανός? θυμήθηκε να σπουδάσει πολωνικά στο σχολείο? μιλώντας Γίντις στο σπίτι. Οι μνήμες της ήταν αγαπημένες.
"Αυτό με ενδιαφέρει πραγματικά", λέει ο Bartov. «Τι ήταν σε μια τέτοια πόλη -και υπήρχαν εκατοντάδες από αυτά- που έκαναν και τα δύο πιθανά τα παιδιά που μεγαλώνουν εκεί να είναι αρκετά χαρούμενα σε αυτό το πολυεθνοτικό πολυθρησκευτικό περιβάλλον και παρόλα αυτά ότι οι ίδιοι τόποι παράγουν τόσα πολλά τη δυσαρέσκεια και την οργή και το φθόνο ότι όταν ήρθε η ώρα οι άνθρωποι ενεργοποιημένοι ο ένας τον άλλον; "
Φορείς εκταφιάστηκαν το 1944 από την Σοβιετική Έκτακτη Επιτροπή στον λόφο Fedor. Τα θύματα ήταν πιθανό πρώην Σοβιετικοί αξιωματούχοι που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς στις αρχές Αυγούστου του 1941 στο λόφο Fedor, στα μισά του δρόμου μεταξύ Buczacz και Zyznomierz. (Τμήμα Κρατικών Αρχείων της Υπηρεσίας Ασφαλείας της Ουκρανίας, Ternopil, Spr. 30466, παραρτήματα) Εκείνη την εποχή, η ιδέα του ήταν να εξερευνήσει τη σχέση μεταξύ των θυμάτων και των δραστών στην πόλη κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. "Νόμιζα ότι θα με πάρει μερικά χρόνια, επειδή είναι μια μικρή πόλη", λέει ο Bartov. Αντίθετα, κατέληξε να ξοδεύει σχεδόν 20 χρόνια έρευνας, ταξιδεύοντας σε εννέα διαφορετικές χώρες, διδάσκοντας νέες γλώσσες και συσσωρεύοντας ένα δωμάτιο γεμάτο έγγραφα.
Στο Buczacz και σε άλλες πόλεις, η κοινή αφήγηση του Ολοκαυτώματος είναι ότι οι Γερμανοί εισήλθαν σκοπεύοντας να σκοτώσουν τους Εβραίους. Αλλά για να εξαλείψουν τελείως τους Εβραίους, χρειαζόταν τη συνεργασία-συχνά συχνά την παντοδύναμη συνεργασία- των κατοίκων της πόλης. Όπως ο Bartov καταλάβαινε, δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν παρευρισκοί σε μια τέτοια πόλη. "Αυτός ο όρος απλά δεν ισχύει στις μικρές πόλεις όπου διαπράττεται μαζική βία. Όλοι εμπλέκονται ", λέει. "Επειδή είναι οι γείτονες που μπορεί είτε να σας σώσουν είτε να σας προδώσουν. Θα σας καταφύγουν ή θα σας καταγγείλουν. "
Στο βιβλίο, καταρρίπτει τη μακρά ιστορία των εθνικών συγκρούσεων που επέτρεψαν μια τόσο πλήρη κατάρρευση των κοινωνικών κανόνων κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Καθ 'όλη την ιστορία του Buczacz, οι Ουκρανοί θεωρούνταν οι ίδιοι θύματα των Εβραίων και των Πολωνών. οι Πολωνοί είδαν τους εαυτούς τους ως θύματα των Ουκρανών και των Εβραίων. οι Εβραίοι ως θύματα και των Πολωνών και των Ουκρανών.
"Η αίσθηση του θύματος σας δίνει μια αίσθηση ηθικής ανωτερότητας και σας βοηθά να εντοπίσετε εκείνους που είναι εναντίον σας, ιδιαίτερα εκείνοι που βρίσκονται ακριβώς δίπλα σας", λέει ο Bartov. "Αυτό που είναι, λοιπόν, ενδιαφέρον, αλλά και πολύ ανησυχητικό, είναι ο βαθμός στον οποίο αυτός ο λόγος της θύτης σε καταστάσεις όπως ο Β 'Παγκόσμιος Πόλεμος σας δίνει την άδεια να διαπράξετε βία".
Οι επιζώντες και το αυτοσχέδιο μνημείο στο εβραϊκό νεκροταφείο στο Buczac, 1945. (Αρχεία Yad Vashem, Ιερουσαλήμ, 10002/1) Ως επιστημονικός γενοκτονός, ο Bartov χρησιμοποιείται για την τεκμηρίωση των λογαριασμών της απάνθρωπης συμπεριφοράς. Αλλά κατά περιόδους, ακόμη και ο ίδιος δυσκολεύτηκε να μην αφήσει την έρευνα να γίνει πολύ προσωπική. Σε ένα σημείο, έπρεπε να σταματήσει κατά τη συλλογή των λογαριασμών γυναικών επιζώντων από αυτές τις φρικαλεότητες που ήταν 11 και 12, γύρω από την εποχή της κόρης του εκείνη τη στιγμή. "Υπήρχαν στιγμές που απλά δεν μπορούσα να διαβάσω ή να ακούσω αυτούς τους λογαριασμούς", είπε, "γιατί δεν μπορούσα να συνδέσω τη ζωή της οικίας της μικρής κόρης μου με το είδος ... Ήταν απλά αδιανόητο".
Η χρονιά που πολλοί από αυτούς τους θηλυκούς μάρτυρες γεννήθηκαν το 1924 - τον κούνησαν επίσης. Αυτό ήταν το ίδιο έτος που γεννήθηκε η μητέρα του. "Αν είχε μείνει εκεί και η οικογένειά της δεν έμεινε το 1935, και αν είχε επιβιώσει, κάτι που ήταν εξαιρετικά απίθανο, θα είχε περάσει από τις εμπειρίες που περιγράφουν αυτές οι γυναίκες", λέει. "Το έκαναν πολύ προσωπικό επειδή ήταν βασικά θέμα τεσσάρων ετών. Αν δεν άφησαν το '35, μέχρι το '39 δεν θα μπορούσαν να φύγουν. Η ζωή της και η δική μου ζωή, αν είχε συμβεί, θα ήταν εντελώς διαφορετική. "
Αλλά ο συρρικνούμενος αριθμός των επιζώντων - οι οποίοι μέχρι τώρα δεν αισθανόταν ότι κανένας δεν θα έλεγε ποτέ την ιστορία τους - τον έσπρωξε προς τα εμπρός για να ολοκληρώσει αυτό που συχνά ένιωθε σαν ένα έργο του Σισύπα. Ήταν υποχρεωμένος μπροστά, λέει, από μια αίσθηση ενοχής. "Δεν ήταν νέοι και δεν ήμουν γρήγορος", λέει ο Bartov. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους με τους οποίους μίλησε πέθαναν μεταξύ του χρόνου που τους πήραν συνέντευξη και του χρόνου που τελείωσε το βιβλίο. Κάποιος ήταν η μητέρα του, που αρρώστησε λίγο μετά την επίσκεψη του Bartov στο Τελ Αβίβ το 1995 και δεν ζούσε αρκετά για να τον συνοδεύσει σε ένα ταξίδι επιστροφής στο Buczacz.
"Κατά κάποιον τρόπο τους το χρωστάω", λέει ο Bartov. "Δεν μπορούσα να αφήσω να φύγω."
