1. Ο Μαρτζίττης του Ομήρου
Πριν από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια υπήρχαν οι Μαργίτες . Λίγα είναι γνωστά για την πλοκή του κωμικού ποιητικού ποίηματος - το πρώτο έργο του Ομήρου που γράφτηκε γύρω στο 700 π.Χ. Αλλά μερικές σωζόμενες γραμμές, που υφαίνονται σε άλλα έργα, περιγράφουν τον ανόητο ήρωα του ποιήματος Margites.
"Ήξερε πολλά πράγματα, αλλά όλα άσχημα" (από τον Αλκιβιάδη του Πλάτωνα). "Οι θεοί του δίδαξαν ούτε να σκάψουν ούτε να αλέξουν, ούτε οποιαδήποτε άλλη ικανότητα. απέτυχε σε κάθε σκάφος »(από τη Δεοντολογία του Αριστοτέλη Nicomachean ).
Είναι ατυχές το γεγονός ότι κανένα αντίγραφο των Margites δεν υπάρχει επειδή ο Αριστοτέλης το κράτησε με μεγάλη αναγνώριση. Στο έργο του για την τέχνη της ποίησης έγραψε: «Ο Όμηρος ήταν ο πρώτος που έδειχνε τις μορφές που θα έπαιρνε η κωμωδία, γιατί ο Μαργίτης φέρει την ίδια σχέση με τις κωμωδίες που φέρει η Ιλιάδα και η Οδύσσεια στις τραγωδίες μας».
2. Απώλεια βιβλίων της Βίβλου
Υπάρχουν 24 βιβλία στην Εβραϊκή Βίβλο, ή το Τανάκχ - και ανάλογα με την ονομασία, μεταξύ 66 και 84 ακόμη βιβλίων στις χριστιανικές βιβλίες, που χωρίζονται ανάμεσα στην Παλαιά και τη Νέα Διαθήκη.
Η απουσία από αυτές τις σελίδες της Γραφής είναι αυτά που έχουν γίνει γνωστά ως τα "χαμένα βιβλία" της Βίβλου. Μερικές φορές ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα αρχαία εβραϊκά και χριστιανικά γραπτά που εκτοξεύθηκαν από τον βιβλικό κανόνα. Αλλά άλλα βιβλία χάνονται με την αληθινή έννοια της λέξης. Ξέρουμε μόνο ότι υπήρχαν επειδή αναφέρονται από το όνομα σε άλλα βιβλία της Βίβλου.
Το Βιβλίο των Αριθμών, για παράδειγμα, αναφέρει το "Βιβλίο των Μάχες του Ιεχωβά", για το οποίο δεν σώζεται κανένα αντίγραφο. Ομοίως, το Πρώτο και το Δεύτερο Βιβλίο των Βασιλέων και το πρώτο και το δεύτερο βιβλίο των Χρονικών ονομάζουν ένα "Βιβλίο των Χρονικών των Βασιλέων του Ισραήλ" και ένα "Βιβλίο των Χρονικών των Βασιλέων του Ιούδα". Υπάρχουν πάνω από 20 τίτλοι για που λείπει το κείμενο.
Ορισμένες από τις παραπομπές που αναφέρουν τα χαμένα βιβλία παρέχουν ενδείξεις για το περιεχόμενό τους. Το «βιβλίο σε επτά μέρη», για παράδειγμα, μάλλον είπε στους αναγνώστες τις πόλεις που θα χωριστούν μεταξύ των Ισραηλιτών.
3. Ο Κάρντενι του Ουίλιαμ Σαίξπηρ
Ο Κάρντενιο έχει ονομαστεί ο Άγιος Δισκοπότηρος του Σαίξπηρ. Υπάρχουν αποδείξεις ότι η εταιρεία του Σαίξπηρ, οι βασιλιάδες, εκτέλεσε το έργο για τον βασιλιά Ιάκωβο τον Μάιο του 1613 - και ότι το έγραψε ο Σαίξπηρ και ο Ιωάννης Φλέτσερ, ο συνεργάτης του για τον Ερρίκο VIII και δύο Ευγενείς συγγενείς . Αλλά το ίδιο το έργο δεν υπάρχει πουθενά.
Και τι ντροπή! Από τον τίτλο, οι μελετητές συνάγουν ότι η πλοκή είχε κάτι να κάνει με μια σκηνή στο Don Quixote του Miguel de Cervantes που περιελάμβανε έναν χαρακτήρα που ονομάζεται Cardenio. (Μια μετάφραση του Don Quixote δημοσιεύθηκε το 1612 και θα ήταν διαθέσιμη στον Σαίξπηρ.)
"Δεν πειράζει ότι θα έχουμε ένα εντελώς νέο παιχνίδι από τον Σαίξπηρ για να παρακολουθήσουμε, το έργο θα είναι μια άμεση σχέση μεταξύ του ιδρυτή του σύγχρονου μυθιστορήματος και του μεγαλύτερου θεατρικού συγγραφέα όλων των εποχών, μια σχέση μεταξύ της ισπανικής και βρετανικής λογοτεχνικής παράδοσης στις πηγές τους, και μια συνάντηση των πιο εντυπωσιακών εκφράσεων ανταγωνιστικών αποικιακών δυνάμεων », δήλωσε ο μυθιστοριογράφος Stephen Marche στην Wall Street Journal το 2009.« Αν υπήρχε το «Cardenio», θα επαναπροσδιορίσει την έννοια της συγκριτικής λογοτεχνίας ».
4. Inventio Fortunata
Τον 14ο αιώνα, ένας φραγκισκανός μοναχός από την Οξφόρδη, το όνομα του οποίου είναι άγνωστο, ταξίδεψε στον Βόρειο Ατλαντικό. Περιέγραψε τη γεωγραφία της Αρκτικής, συμπεριλαμβανομένου του υποτιθέμενου ότι ήταν ο Βόρειος Πόλος, σε ένα βιβλίο που ονομάζεται Inventio Fortunata ή «Η ανακάλυψη των τυχερών νησιών». Έδωσε στον βασιλιά Edward III αντίγραφο του ταξιδιωτικού του δίσκου γύρω στο 1360, και κάποιοι λένε πέντε επιπλέον αντίτυπα επιπλέουν στην Ευρώπη πριν χαθεί το βιβλίο.
Αυτό που ακολούθησε στη συνέχεια ήταν ένα παιχνίδι τηλεφώνου που απλώνεται σε αιώνες. Το 1364, ένας άλλος Φραγκισκανός περιγράφει το περιεχόμενο της Inventio Fortunata στο φλαμανδικό συγγραφέα Jacob Cnoyen, ο οποίος με τη σειρά του δημοσίευσε μια περίληψη στο δικό του βιβλίο Itinerarium .
Δυστυχώς, το Itinerarium εξαφανίστηκε - αλλά όχι πριν το διαβάσει ο Gerard Mercator, ένας από τους πιο διάσημους χαρτογράφους του 16ου αιώνα.
Το Mercator, γράφοντας σε έναν αγγλικό επιστήμονα John Dee το 1577, μάλιστα μάλιστα λέξη από την περιγραφή του Itinerarium του Βόρειου Πόλου: «Στα τέσσερα κράτη υπάρχει μια Whirl-pool, στην οποία είναι κενές αυτές οι τέσσερις ατελείωτες θάλασσες που διαιρέστε τον Βορρά. Και το νερό βυθίζεται και κατέρχεται στη Γη, σαν να το ρίχνει κανείς μέσα από ένα χωνί φίλτρου. Είναι τέσσερις βαθμοί ευρύ σε κάθε πλευρά του Πόλου, δηλαδή οκτώ βαθμούς εντελώς. Εκτός από το ότι κάτω από τον Πόλο βρίσκεται ένας γυμνός βράχος στη μέση της θάλασσας. Η περίμετρος της είναι σχεδόν 33 γαλλικά μίλια και είναι μαγνητική πέτρα. "
Όταν το Mercator δημοσίευσε έναν παγκόσμιο χάρτη το 1569, χρησιμοποίησε αυτήν την περιγραφή ως πηγή για την απεικόνισή του με βάση την τρίτη χέρι περίληψη ενός χαμένου βιβλίου που γράφτηκε από άγνωστο μοναχό 200 χρόνια νωρίτερα.
5. Sanditon της Jane Austen
Όταν η Jane Austen πέθανε στις 18 Ιουλίου 1817, στην ηλικία των 42 ετών, άφησε πίσω της 11 κεφάλαια ενός ημιτελούς μυθιστορήματος που «θα εξαλείφει τα γενιές», όπως ανέφερε το περιοδικό Time το 1975. Σε αυτό, ο πρωταγωνιστής Charlotte Heywood επισκέπτεται την παραθαλάσσια πόλη Sanditon καθώς είναι ενσωματωμένο σε ένα θέρετρο. Ο Austen ορίζει τη σκηνή, αναπτύσσει μερικούς χαρακτήρες και θέματα και, όπως ακριβώς φαίνεται και η πλοκή, απολήγει απότομα.
Αρκετοί συγγραφείς προσπάθησαν να ολοκληρώσουν το "χαμένο" τέλος στην Sanditon με το στυλ του Austen, συμπεριλαμβανομένης της Anne Telscombe, ενός μυθιστοριογράφου της Αυστραλίας. Αλλά εάν οι "Janeites παίρνουν τον συγγραφέα τους σαν ζεστό γάλα την ώρα του ύπνου", τότε το βιβλίο του Telscombe, σύμφωνα με μια ανασκόπηση στο περιοδικό Time, είναι "υγρό γάλα".
Το Cardenio του William Shakespeare θεωρείται από τους ενθουσιώδες ως ένα από τα ωραιότερα έργα του και μπορεί να έχει εκτελεστεί για τον βασιλιά James I το 1613. Ωστόσο, το ίδιο το έργο δεν βρίσκεται πουθενά. (Bettmann / Corbis) 
Όταν πέθανε ο Jane Austen το 1817, άφησε πίσω του 11 κεφάλαια ενός ημιτελούς μυθιστορήματος. Αρκετοί συγγραφείς προσπάθησαν να ολοκληρώσουν το "χαμένο" που τελείωσε στο Sanditon αλλά δεν κατάφεραν να συγκριθούν. (Bettmann / Corbis) 
Το Isle of Cross του Herman Melville απορρίφθηκε από τον εκδότη Harper & Brothers το 1853 και δεν βρέθηκε κανένα αντίγραφο του χειρογράφου. (Bettmann / Corbis) 
Ο Thomas Hardy's The Poor Man και η Lady παραμένουν χαμένοι, καθώς η μόνη υπάρχουσα περίληψη του βιβλίου είναι μια μεταγραφόμενη συνομιλία μεταξύ του σκληρού και του αγγλικού ποιητή Edmund Gosse το 1915. Ο Hardy έγραψε την ιστορία 50 χρόνια νωρίτερα. (Bettmann / Corbis) 
Η σύζυγος του Robert Louis Stevenson επέκρινε το πρώτο του σχέδιο της περίεργης υπόθεσης του Dr. Jekyll και του κ. Hyde και ίσως το έκαψε. Ο Stevenson ξαναγράφηκε την ιστορία, αλλά το πρώτο σχέδιο δεν υπάρχει πλέον. (Bettmann / Corbis) 
Το 1922, η πρώτη γυναίκα του Ernest Hemingway έχασε πολλά από τα έργα του ενώ ταξιδεύει. Ο Hemingway δεν προσπάθησε ποτέ να ξαναγράψει τα χαμένα έργα, τα οποία περιελάμβαναν ένα μυθιστόρημα βασισμένο στις δικές του εμπειρίες στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (Bettmann / Corbis) 
Το 1962, η Sylvia Plath άρχισε να ασχολείται με ένα μυθιστόρημα που προγραμμάτισε να αποκτήσει διπλή έκθεση ή Double Take . Έγραψε 130 σελίδες αλλά το βιβλίο ήταν ατελές όταν αυτοκτόνησε στις 11 Φεβρουαρίου 1963. (Bettmann / Corbis) 6. Το Isle of Cross του Herman Melville
Σε ένα ταξίδι στο Nantucket τον Ιούλιο του 1852, ο Herman Melville είχε πει την τραγική ιστορία της Agatha Hatch - της κόρης κάτοχου ενός φάρου που έσωσε έναν ναυαγοσώστη ναύτη ονόματι James Robertson, τότε παντρεύτηκε τον, μόνο αργότερα να τον εγκαταλείψει.
Η ιστορία θα χρησίμευε ως έμπνευση για ένα χειρόγραφο με τίτλο Το Isle of the Cross, το οποίο ο Melville παρουσίασε στους Harper & Brothers το 1853. Αλλά ο εκδότης, για άγνωστους λόγους, το απέρριψε. Και κανένα αντίγραφο του χειρόγραφου δεν βρέθηκε ποτέ. Σε ένα δοκίμιο του περιοδικού Αμερικανικής Λογοτεχνίας του 1990, ο Hershel Parker, ένας βιογράφος του Melville, ισχυρίζεται: "Η πιο ρεαλιστική πρόταση είναι ότι ο Harpers φοβόταν ότι η επιχείρησή τους θα ήταν ποινικώς υπεύθυνη αν κάποιος αναγνώριζε τα πρωτότυπα των χαρακτήρων στο The Isle of the Cross ".
7. Ο Θωμάς Χάρντι είναι ο φτωχός άνθρωπος και η κυρία
Αυτό το πρώτο μυθιστόρημα του Τόμας Χάρντι αφορούσε την επαναληπτική σχέση ανάμεσα σε ένα γιο των αγροτών και την κόρη ενός τοπικού σκλάβου στο Dorsetshire της Αγγλίας. Αυτό είναι πολύ σαφές στη μοναδική υπάρχουσα περίληψη του βιβλίου - μια μεταγλωττισμένη συνομιλία μεταξύ Hardy και του αγγλικού ποιητή Edmund Gosse από τον Απρίλιο του 1915. Αλλά ο Hardy, ο οποίος είχε γράψει την ιστορία σχεδόν 50 χρόνια νωρίτερα, δεν μπορούσε να θυμηθεί πολλές λεπτομέρειες, ή όχι οι δύο χαρακτήρες τελικά κατέληξαν μαζί.
Αυτό που γνωρίζουμε από την μεταγραφή είναι ότι στα τέλη της δεκαετίας του 1860 ο Hardy θεωρούσε το έργο το πιο πρωτότυπο πράγμα που είχε γράψει - και μέχρι τότε είχε γράψει πολλά από τα ποιήματα που θα κατέληγε να δημοσιεύει δεκαετίες αργότερα. Αλλά οι εκδότες απέρριψαν το χειρόγραφο του. Κάποιοι μελετητές πιστεύουν ότι ο Hardy ενσωμάτωσε κομμάτια αυτού στα μεταγενέστερα του έργα, όπως το ποίημα "Ο φτωχός άνθρωπος και η κυρία", η μυθιστόρημα Μια αδιακρίτως στη ζωή ενός κληρονόμου και το πρώτο του δημοσιευμένο μυθιστόρημα, Απελπισμένα διορθωτικά μέτρα .
8. Πρώτο σχέδιο του The Strange Case του Robert Louis Stevenson του Δρ Jekyll και του κ. Hyde
Φημολογείται ότι ο Robert Louis Stevenson έγραψε ένα σχέδιο 30.000 λέξεων για την περίεργη υπόθεση του Dr. Jekyll και του κ. Hyde σε μόλις τρεις ημέρες. Αλλά όταν η σύζυγός του, ο Fanny Stevenson, το διάβασε, επέκρινε το κείμενο, λέγοντας ότι θα λειτουργούσε καλύτερα αν η πλοκή χρησίμευε ως ηθική αλληγορία.
Αυτό που συνέβη στη συνέχεια είναι θέμα συζήτησης. Μια εκδοχή της ιστορίας είναι ότι ο Stevenson, που δεν πήρε την κριτική τόσο καλά, έριξε το χειρόγραφο του σε τζάκι. Αλλά το 2000, περίπου 115 χρόνια μετά την Η περίεργη υπόθεση του Dr. Jekyll και του κ. Hyde γράφτηκε, επιστρέφει επιστολή από τον Fanny Stevenson στον WE Henley (ένας ποιητής που είχε εμπνεύσει τον χαρακτήρα του Long John Silver του Treasure Island ) επάνω στη σοφίτα ενός από τους απογόνους του Henley. Στην επιστολή, με ημερομηνία 1885, ο Fanny κάλεσε το πρώτο σχέδιο "ένα quire γεμάτο από εντελώς ανοησίες", και είπε: "Θα το κάψω αφού το δείξω σε σας." Είτε πραγματικά ή όχι είναι άγνωστη. Είτε έτσι είτε αλλιώς, το πρώτο σχέδιο δεν υπάρχει πλέον. Ο Stevenson ξανάγραψε την ιστορία και οι αναγνώστες δεν θα ξέρουν ποτέ τις διαφορές μεταξύ του αρχικού του οράματος και της πλέον κλασικής ιστορίας.
9. Το μυθιστόρημα του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου του Ernest Hemingway
Το 1922, ο Hadley Hemingway, η πρώτη από τις τέσσερις συζύγους του Ernest Hemingway, έβαλε τα μακρύχρωμα πρωτότυπα αρκετών από τις διηγήσεις του συζύγου της και ένα μερικό μυθιστόρημα σε μια βαλίτσα. Έφυγε από το Παρίσι σε ένα τρένο και συναντήθηκε με τον Ernest στη Λωζάνη της Ελβετίας. Όμως, καθ 'οδόν, η βαλίτσα και το ανεκτίμητο φορτίο της είχαν κλαπεί.
Μόνο αργότερα, ο Hemingway θα σχολίαζε τη σοβαρότητα της απώλειας. Κάποτε είπε ότι θα επέλεγε για χειρουργική επέμβαση εάν ήξερε ότι θα μπορούσε να σβήσει τη μνήμη. Και σύμφωνα με τον Stuart Kelly, συγγραφέα του βιβλίου των χαμένων βιβλίων, ο Hemingway ήταν γνωστός ότι ισχυρίζεται, συνήθως μετά από ένα ποτό ή δύο, ότι η καταστροφή οδήγησε στο διαζύγιό του Hadley.
Ποτέ δεν προσπάθησε να ξαναγράψει τα χαμένα έργα, συμπεριλαμβανομένου του μυθιστορήματος, το οποίο βασίστηκε στις δικές του εμπειρίες στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά η Kelly υποστηρίζει ότι ήταν προς το καλύτερο: «Αν πέρασε τα επόμενα δέκα χρόνια προσπαθώντας να τελειοποιήσει τις ανώριμες σημειώσεις του, ίσως να μην είχε δει τα μυθιστορήματα που ήταν ικανά ».
10. Η διπλή έκθεση της Sylvia Plath
Το 1962, η Sylvia Plath άρχισε να δουλεύει σε ένα νέο μυθιστόρημα που σχεδίαζε να αναδείξει είτε τη διπλή έκθεση είτε τη διπλή λήψη . Έχει γράψει 130 σελίδες, αλλά το βιβλίο ήταν ατελές όταν αυτοκτόνησε στις 11 Φεβρουαρίου 1963.
Μετά το θάνατό της, ο αποξενωμένος σύζυγός της, ο ποιητής Ted Hughes, κέρδισε τον έλεγχο της περιουσίας της και των αδημοσίευτων έργων της. Όταν ρωτήθηκε για το μυθιστόρημα σε μια συνέντευξη του 1995 με την κριτική του Παρισιού, ο Hughes είπε: "Λοιπόν, αυτό που γνώριζα ήταν ένα κομμάτι ενός μυθιστορήματος για εβδομήντα σελίδες. Η μητέρα της είπε ότι είδε ένα ολόκληρο μυθιστόρημα, αλλά ποτέ δεν το ήξερα. Αυτό που γνώριζα ήταν εξήντα, εβδομήντα σελίδες, που εξαφανίστηκαν. Και για να σας πω την αλήθεια, πάντα υποθέτω ότι η μητέρα της τα πήρε όλα, σε μια από τις επισκέψεις της. "
Μόνο ένας λογοτέχνης κριτής, Judith Kroll, είδε ένα περίγραμμα για την διπλή έκθεση και ισχυρίστηκε ότι είχε να κάνει με έναν σύζυγο, μια γυναίκα και μια ερωμένη. Ο Hughes και η Plath είχαν μια ταραγμένη σχέση και έτσι πιστεύεται ότι θα μπορούσε να ήταν εν μέρει αυτοβιογραφικό. Ο Hughes έκαψε ένα από τα περιοδικά της Plath, που γράφτηκε στους τελευταίους μήνες, λέγοντας, στη συνέντευξη του Paris Review, ότι ήταν πολύ λυπηρό για τα παιδιά της να δουν.
