Την άνοιξη του 1962, το Πολεμικό Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών ανασκάπτει μια τοποθεσία στο Inchon της Κορέας, όταν η ανακάλυψη των ανθρώπινων υπολειμμάτων οδήγησε αξιωματικούς να πιστέψουν ότι είχαν συναντήσει τη θέση ενός καταυλισμού αιχμαλώτου πολέμου. Πάνω από μια δεκαετία νωρίτερα, κατά τη διάρκεια του Κορεατικού πολέμου, ο στρατηγός Douglas MacArthur διέθεσε περίπου 75.000 επίγειες δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών και περισσότερα από 250 πλοία στη μάχη του Inchon - μια έκπληξη που οδήγησε, μόλις δύο εβδομάδες αργότερα, στην ανακατάληψη της Σεούλ Βόρειο Κορεατικό Λαϊκό Στρατό. Αλλά η ανασκαφή του Inchon του 1962 οδήγησε σε ένα απροσδόκητο εύρημα.
Ο Yi So-young, ένας κορεάτης εργάτης στην περιοχή, παρατήρησε ότι ένας από τους συναδέλφους του ανακάλυψε ένα χρυσό δαχτυλίδι που θάφτηκε στη λάσπη. Ο Yi πήρε μια καλή μακρά ματιά, στη συνέχεια γύρισε την πλάτη του καθώς ο εργαζόμενος τσέπησε το δαχτυλίδι, παραβιάζοντας τους κανόνες της τοποθεσίας. Κάτω από την αναπνοή του, ο εργαζόμενος είπε ότι θα το πετύχει στο τέλος της ημέρας.
Αλλά ο Yi ήταν επίσης οδηγός των αξιωματικών του ναυτικού του αμερικανικού στρατού, και το απόγευμα βρήκε τον εχθρό του ναυάρχου George Pressey, διοικητή των ναυτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στην Κορέα. Ο Yi χτυπήθηκε από την ομοιότητα του δακτυλίου που βρέθηκε στην περιοχή με το δαχτυλίδι της τάξης Annapolis στο δάκτυλο του Pressey. Ο Yi μίλησε για το πρωινό με το ναύαρχο και ο Pressey ρώτησε πού ήταν το δαχτυλίδι.
Ξαφνικά, το όχημα επιτάχυνε μέσα από τους πολυσύχναστους δρόμους του Inchon καθώς οι δύο άνδρες επισκέπτονταν ένα ενεχυροδανειστήριο έπειτα από έναν άλλο μέχρι να βρουν τον ένοχο εργάτη. Ο δακτύλιος βρισκόταν σε διαδικασία τήξης. Ο ναύαρχος ζήτησε να ανακτηθεί. Ήταν εν μέρει λειωμένο, αλλά μόλις κρυώσει και ήταν σε θέση να σκουπίσει μακριά το βρώμικο, Pressey αναγνώρισε ότι ήταν πράγματι ένα δαχτυλίδι κατηγορίας Annapolis. Class of 1932. Η Pressey ήταν στην Αμερικανική Ναυτική Ακαδημία ταυτόχρονα. Η καρδιά του άρχισε να λυγίζει καθώς γύριζε το μπλε πέτρινο δαχτυλίδι προς το φως. Χαραγμένο στο εσωτερικό ήταν ένα όνομα που ήξερε: Dial.
Minter Τηλεφωνήστε στο πλοίο λίγο πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. (Φωτογραφία ευγένεια της οικογένειας Dial) Ο Nathaniel Minter Dial ήταν ένας από τους καλύτερους φίλους της Pressey στην Αννάπολη. Ήταν συμπαίκτες του στην ομάδα λακρός, και ο Pressey και η σύζυγός του ήταν μέλη του γάμου, όταν ο Dial παντρεύτηκε την παλιά του αγαπημένη Lisa Porter το 1934. Ο Pressey είχε μόνο μια σκέψη - να πάρει το δαχτυλίδι πίσω στη Λίζα.
Μνήμες και θλίψη κατακλύζουν τον 51χρονο ναύαρχο. Το Minter Dial, γιος του Αμερικανού γερουσιαστή Nathaniel B. Dial της Νότιας Καρολίνας, ήταν το πεμπτουσιώδες αμερικανό αγόρι. Ήταν ευγενικός, μορφωμένος, εξαιρετικά αθλητικός και παντρεμένος με μια όμορφη νεαρή γυναίκα που είχε παραιτηθεί από τις θεατρικές του φιλοδοξίες να ξεκινήσει ένα σπίτι και να δημιουργήσει μια οικογένεια. Πηγαίνοντας σε μέρη, και το καλοκαίρι του 1941, κατευθύνθηκε προς τον Ειρηνικό.
Ο τελευταίος Pressey είχε ακούσει για τον φίλο του κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Και οι δύο άνδρες διέταξαν πλοία στις Φιλιππίνες, αλλά ο Pressey ήξερε ότι ο Dial είχε συλληφθεί και κρατήθηκε σε ιαπωνικό στρατόπεδο στο βόρειο Luzon. Η Pressey είχε επισκεφθεί ακόμη και το site, πριν από χρόνια. Ένα θραύσμα χαρτιού είχε ανακαλυφθεί και αναγνωρίστηκε ως Dial's. «Ω Θεέ, πόσο πεινασμένος ... πόσο κουρασμένος είμαι», έγραψε ο φίλος του. Αλλά αυτό ήταν σχεδόν είκοσι χρόνια πριν βρεθεί ο δακτύλιος του Dial και πάνω από χίλια μίλια από τον Inchon. Dial είχε πεθάνει σε αιχμαλωσία κοντά στην πόλη Φιλιππίνων Olangapo. Τι έγινε στην Κορέα;
Διαβάστε περισσότερα για τη θλιβερή ιστορία του Minter Dial μετά το άλμα ...
Τον Ιούλιο του 1941, το Minter Dial είχε αναλάβει τη διοίκηση του USS Napa, ενός ρυμουλκούμενου στόλου που χρησιμοποιείται κυρίως για να καθορίσει ορυχεία και δίκτυα τορπιλών. Αρχικά χρησιμοποίησε το χρόνο του στη θάλασσα για να αναπτύξει τις ικανότητές του για δακτυλογράφηση σε ένα φορητό Underwood, χτυπάει γράμματα στη σύζυγό του. Αλλά αφού οι Ιάπωνες επιτέθηκαν στο Περλ Χάρμπορ τον Δεκέμβριο, τα πολυβόλα της Νάπα .50.30-caliber Lewis είδαν βαρέα αντικανονικά καθήκοντα. Η ιαπωνική επίθεση στις Φιλιππίνες το χειμώνα κατέπληξε τις αμερικανικές και τις φιλιππινέζικες δυνάμεις, παγιδεύοντας πάνω από 75.000 στρατιώτες στη χερσόνησο Bataan με φθίνουσες προμήθειες και κατώτερα όπλα. Μέχρι τον Απρίλιο του 1942, οι αυτοαποκαλούμενοι Battling Bastards του Bataan λιμοκτονούσαν.
Lt. Minter Τηλεφωνήστε στην καμπίνα του καπετάνιου της USS Napa, συνθέτοντας ένα γράμμα το φθινόπωρο του 1941. (Φωτογραφία ευγένεια της οικογένειας Dial) Η Νάπα συνέχισε να τραβάει το καθήκον, τροφοδοτώντας καύσιμα σε πλοία γύρω από τον κόλπο της Μανίλα υπό βαριά φωτιά, μέχρι τελικά, το καύσιμο έτρεξε έξω. Το πλοίο απομακρύνθηκε από το νησί Corregidor, και ο Dial και το πλήρωμά του αναφέρθηκαν για το καθήκον τους στο Corregidor ακριβώς όπως ο Bataan έπεσε στους Ιάπωνες. Με τους Αμερικανούς που παγιδεύτηκαν στο Corregidor, οι Ιάπωνες τους έκλεισαν με ρυθμό που έκανε το νησί ένα από τα πιο έντονα βομβαρδισμένα μέρη στην ιστορία του πολέμου. «Προσπαθήστε να μην ανησυχείτε», έγραψε ο Dial στη σύζυγό του λίγες μέρες πριν οι αμερικανικές και φιλιππινέζικες δυνάμεις παραδοθούν στις 6 Μαΐου 1942. «Θυμηθείτε ότι σας προσκυνούν και πάντα θα το κάνουν». Ήταν η τελευταία επιστολή που έγραψε στην ελευθερία.
Μια εβδομάδα αργότερα, η Lisa Dial έλαβε ένα καλώδιο από το Τμήμα Ναυτικού λέγοντας ότι ο σύζυγός της έλειπε και μπορεί να είναι αιχμάλωτος πολέμου. Σε μια επιστολή της, ο υπολοχαγός Bob Taylor, ένας από τους καλούς φίλους του συζύγου της, επεξεργάστηκε τις λεπτομέρειες της παράδοσης στις Φιλιππίνες και της ζήτησε να "θυμηθεί ότι ένας αιχμάλωτος πολέμου έχει κάποια πλεονεκτήματα. Δεν αγωνίζεται πια και τροφοδοτείται περισσότερο από ότι οι φτωχοί διάβολοι στο Corregidor έχουν πάρει. "Μήνες θα περάσει πριν Lisa ακούσει τίποτα άλλο για το σύζυγό της.
Λίγο πριν την παράδοση, ο Dial είχε νοσηλευτεί με πνευμονία. ήταν εβδομάδες πριν ήταν αρκετά ικανός να μεταφερθεί σε ιαπωνικό καταυλισμό POW. Δεδομένου ότι η μοίρα θα το είχε, δραπέτευσε από τη θανατηφόρα μεταφορά POW των 60 μιλίων, γνωστή ως Bataan Death March, στην οποία χιλιάδες Αμερικανοί αιχμάλωτοι έχασαν τη ζωή τους από ασθένειες και υποσιτισμό. Έκανε το ίδιο ταξίδι εβδομάδες αργότερα στο πίσω μέρος ενός φορτηγού, άρρωστο με δυσεντερία.
Το Φεβρουάριο του 1943, ο Ερυθρός Σταυρός ενημέρωσε τη Lisa Dial ότι ο σύζυγός της ήταν στρατιώτης στο στρατόπεδο φυλακής Cabanatuan, όπου θα περάσει τα επόμενα δυόμισι χρόνια. Σίγουρα ήταν μια ανακούφιση να γνωρίζουμε ότι ο σύζυγός της ήταν ζωντανός. Αλλά δεν είχε κανέναν τρόπο να ξέρει ότι το στρατόπεδο του Cabanatuan θα ήταν κακόφημο για ασθένειες, υποσιτισμό και βασανιστήρια.
Οι κρατούμενοι πήγαν σε έκτακτα μήκη για να δώσουν ελπίδα στους ανθρώπους πίσω στο σπίτι. Μετά τη διαφυγή, ο φίλος της Dial, Major Michael Dobervich, των Αμερικανών Marines, έγραψε τη Lisa Dial ότι ο σύζυγός της βρισκόταν σε "εξαιρετική υγεία και πνεύματα" όταν τον είδε τον τελευταίο, τον Οκτώβριο του 1942.
Κάθε λίγους μήνες, ο Αυτοκρατορικός Ιαπωνικός Στρατός επέτρεψε στους κρατούμενους να συμπληρώσουν κάρτες Ερυθρού Σταυρού για να ενημερώσουν τους αγαπημένους τους για την υγεία τους, μαζί με μηνύματα πενήντα λέξεων που υπόκεινται σε βαρεία λογοκρισία. Σε ένα τέτοιο μήνυμα προς τη σύζυγό του, ο Dial είπε ότι ήθελε να δώσει τις ευχαριστίες του στον "John B. Body, 356-7 Page St., Garden City, Νέα Υόρκη" Έστειλε επιστολή στον κ. Body, αλλά το ταχυδρομείο το επέστρεψε . Λίγες μήνες αργότερα, ο Ruffin Cox, ένας άλλος φίλος της Dial Annapolis, επέστρεψε από το καθήκον και αποκρυπτογράφησε το μήνυμα. Υπενθυμίζοντας ότι συνήθιζαν να διαβάζουν δυνατά ο ένας για τον άλλον για φτηνή ψυχαγωγία κατά τη διάρκεια της κατάθλιψης, ο Cox βρήκε ένα αντίγραφο του σώματος του John Brown, του Stephen Vincent Benet, που δημοσιεύθηκε στο Garden City της Νέας Υόρκης. Εκεί, στη σελίδα 356, ήταν τα λόγια ενός νεαρού κρατουμένου του Νότου που είχε φυλακιστεί σε ένα στρατό στρατιωτικού στρατού: «Και γυναίκα και παιδιά, στεγνώστε τα μάτια σας / Ο Νότος τζέντλεμαν δεν πεθαίνει ποτέ. / Ζει μόνο με τη δύναμή του θα είναι, σαν ένας κόκορας που είναι πολύ σκληρός για να σκοτώσει. "
Καθώς οι μήνες πέρασαν, ο πόλεμος άρχισε να στρέφεται εναντίον των Ιάπωνων. Πάνω από δύο χρόνια μετά την εγκατάλειψη των Φιλιππίνων με την υπόσχεση, «βγήκα από το Bataan και θα επιστρέψω», πράγματι επέστρεψε ο στρατηγός Douglas MacArthur και μέχρι τον Δεκέμβριο του 1944 οι Αμερικανοί είχαν εγκαταστήσει αεροσκάφη στο νησί Mindoro της Φιλιππίνων. Ο Λούζον ήταν στα αξιοθέατα του MacArthur. Αυτός ο μήνας, η κάρτα του Ερυθρού Σταυρού του Minter Dial έβαλε το βάρος του στα £ 165, κάτω από το βάρος του πριν από την αιχμαλωσία των £ 200. Όπως και οι περισσότεροι από τους φυλακισμένους στο Cabanatuan, σιγά-σιγά λιμοκτονούσε με σιτηρέσια δέκα ουγκιών ρυζιού κάθε μέρα. Θα μπορούσε εύκολα να χρησιμοποιήσει το δαχτυλίδι της Αννάπολης για να δωροδοκήσει έναν φρουρό για μερικές επιπλέον ρίγες ρύζι, αλλά αυτό δεν θα έκανε. Στην πραγματικότητα, πολλοί από τους αξιωματικούς της ΠΓΔ έκρυβαν τα δαχτυλίδια του ναυτικού και του θαλάσσιου σώματος (περιλαμβανομένων, μερικές φορές, σε κοιλότητες του σώματος) για να αποφύγουν τη δήμευση και όταν οι άνδρες έγιναν πολύ αδύναμοι και φοβόντουσαν ότι δεν μπορούσαν να επιβιώσουν άλλη νύχτα, θα περάσουν τα τιμαλφή τους σε ισχυρότερους κρατούμενους, μαζί με μηνύματα για τις συζύγους τους.
Στις 12 Δεκεμβρίου 1944, ο Dial έγραψε μια επιστολή στη σύζυγό του - τη μόνη επιστολή που την έστειλε μετά την αιχμαλωσία του: "Αγκαλιάστε τα παιδιά κλείνοντας και πείτε τους ότι τα λατρεύω. Και εσύ πρέπει να κρατάς γενναία! Και θα το κάνω. Θα είμαστε μαζί και πάλι - και θα έχουμε μια ζωή γεμάτη ευτυχία. Μέχρι τότε - το πηγούνι επάνω! Είσαι η ζωή μου! Αγάπη μου! Ολα μου! Δικός σου για πάντα, Μίντερ. "
Ο Dial ήξερε ότι επρόκειτο να εγκαταλείψει το Cabanatuan για ένα άλλο στρατόπεδο, "πιθανότατα στην Ιαπωνία" και αυτός και οι άλλοι 1.600 στρατιώτες είχαν ακούσει για επικίνδυνες και άθλιες μεταφορές στα ιαπωνικά πλοία. Η επιστολή του στις 12 Δεκεμβρίου περιελάμβανε οδηγίες για οικογενειακές οικονομικές ρυθμίσεις - μια ζωή θα είναι ουσιαστικά.
Το ιαπωνικό πλοίο κόλασης, Oryoku Maru (Φωτογραφία ΗΠΑ Εθνική Αρχεία και Αρχεία Εγγραφής) Το επόμενο πρωί, ο Dial και οι άλλοι κρατούμενοι ήταν ευθυγραμμισμένοι με τη ζέστη, κοιτάζοντας το 7.300 τόνων Oryoku Maru, ένα επιβατηγό πλοίο που χτίστηκε γύρω στο 1930. Ιάπωνες στρατιώτες κατέλαβαν θέσεις στα κορυφαία καταστρώματα, ενώ οι Ιάπωνες πολίτες (2.000 άντρες, γυναίκες και παιδιά) τοποθετήθηκαν κάτω από το κατάστρωμα. Οι άρχοντες ήταν γεμάτοι σε τρία ξεχωριστά καταφύγια. Dial και περισσότερα από οκτακόσια άλλα ήταν συσκευασμένα στην πρύμνη λαβή, περίπου 50 x 70 πόδια και με οροφές πολύ χαμηλή για τους περισσότερους άνδρες να σηκωθούν ευθεία. Η έλλειψη αερισμού και αποχέτευσης, μαζί με τις αυξανόμενες θερμοκρασίες στα μεταλλικά τοιχώματα του πλοίου και τις ελάχιστες παροχές ύδατος, οδήγησαν σε περιόδους σοβαρής αφυδάτωσης. Το επόμενο πρωί, πενήντα άνδρες ήταν νεκροί. τα σώματα τους είχαν συσσωρευτεί κάτω από τον κινητήριο άξονα του πλοίου. Και ο Oryoku Maru δεν είχε αποχωρήσει από το λιμάνι της Μανίλα.
Το πλοίο έτρεξε την αυγή στις 14 Δεκεμβρίου. Εκείνη την ημέρα δεν υπήρχε νερό για τους κρατούμενους - μόνο μια μικρή ποσότητα ρυζιού. Ενάντια στους διεθνείς νόμους, ο Oryoku Maru έμεινε χωρίς σημάδια ως πλοίο κρατουμένου και αμερικανικά αεροπλάνα τον επιτέθηκαν εννέα φορές εκείνη την ημέρα. Οι σφαίρες στροβιλίστηκαν γύρω από τα κάγκελα καθώς οι θερμοκρασίες ανέβηκαν πάνω από 120 μοίρες. Ιαπωνικό στρατιωτικό προσωπικό απομακρύνθηκε από το πλοίο, αλλά οι άρχοντες παρέμειναν κλειδωμένοι κάτω. Οι άντρες οδηγήθηκαν στην τρέλα τη δεύτερη νύχτα. Ο «συνδυασμός της απελπισίας, της νευρικής έντασης και της δίψας μας οδήγησε μέσα από την πιο φρικτή νύχτα που ένα ανθρώπινο ον θα μπορούσε να αντέξει», έγραψε ο Τζον Ράιτ, ένας επιζώντας στο πλοίο που έγινε γνωστό ως «πλοίο κόλασης». Στο σκοτάδι υπήρχαν κραυγές. Κάποιοι άνδρες αυτοκτόνησαν. Άλλοι δολοφονήθηκαν. Οι απελπισμένοι άνδρες έπιναν το αίμα των θερμών πόνων ή τα δικά τους ούρα.
Μέχρι το πρωί, 50 περισσότεροι αιχμάλωτοι είχαν πεθάνει πριν ένα αμερικανικό αεροπλάνο τορπιλών σημείωσε άμεσο χτύπημα στο πλοίο, αμέσως σκοτώνοντας άλλα 200. Ο Oryoku Maru έβαλε φωτιά και πήρε νερό. οι επιζόντες κρατούμενοι διατάχτηκαν να εγκαταλείψουν το πλοίο και να κολυμπήσουν στην ακτή. Ο Dial άρχισε να κολυμπάει, αλλά αυτός και οι άλλοι στρατιώτες έλαβαν σύντομα φωτιά από τους Ιάπωνες φρουρούς και τους ανεξόφλητους Αμερικανούς πιλότους. Το έκανε να προσγειωθεί, αλλά όχι χωρίς τραυματισμό. Δύο κοχύλια .50-διαμέτρου είχαν αφήσει τραυματισμένα τραύματα στην πλευρά και το πόδι του. Οι ιαπωνικοί φρουροί περιορίστηκαν τους κρατούμενους σε ένα γήπεδο τένις στην πόλη Olangapo και με ελάχιστη ιατρική βοήθεια διέφυγαν γρήγορα. Ο υπολοχαγός Douglas Fisher, ένας από τους πιό στενούς φίλους του Dial στο Cabanatuan, τον κράτησε στην αγκαλιά του. Κάτω από τον σφοδρή Φιλιππινέζικο ήλιο, παρέδωσε το δαχτυλίδι της Αννάπολης και ζήτησε από τον Fisher να τον δώσει στη σύζυγό του. Στις 15 Δεκεμβρίου 1944, ο υπολοχαγός Minter Dial επέστησε την τελευταία του αναπνοή. Ήταν 33 ετών.
Υπολοχαγός N. Minter Dial (Φωτογραφία ευγένεια της οικογένειας Dial) Μετά από πέντε μέρες στο γήπεδο του τένις χωρίς καταφύγιο και μικρές ποσότητες ρυζιού, ο Fisher και οι άλλοι 1.300 που επέζησαν από την αποστολή άρχισαν να επιβιβάζονται στο Enoura Maru και να μπλοκάρουν τον ώμο στον ώμο στα κάταλα που χρησιμοποιούσαν για τη μεταφορά των πυροβολισμών. Οι βαθιές αστραγάλες στην κοπριά, που αγωνίζονται από τις μύγες των αλόγων και τρελαίνονται από τη δίψα, οι πιο απελπισμένοι κρατούμενοι άρχισαν να δαγκώνουν στα χέρια τους, για να βγάλουν το αίμα τους. Οι νεκροί έμειναν στις παρατάξεις για μέρες καθώς το πλοίο έπλεε για την Ταϊβάν, υπό συνεχή αμερικανική πυρκαγιά, με ένα άμεσο χτύπημα να σκοτώνει 300 κρατούμενους. Οι επιζώντες μεταφέρθηκαν στη Βραζιλία Maru, η οποία τελικά έφτασε στην Ιαπωνία και μετά από 47 ημέρες την Κορέα.
Από τη ζοφερή θερμότητα κάτω από τα καταστρώματα των πλοίων της κόλασης μέσα από τον πικρό κορεατικό χειμώνα, ο διοικητής Douglas Fisher κατάφερε να επιβιώσει, προσκολλώντας στο δαχτυλίδι του Dial. Θα το δένει μέσα στα κομμάτια των ρούχων που του έδιναν οι απατεώνες ή θα το έβαζε κάτω από μια κουρτίνα τη νύχτα. Όταν έφτασε σε ένα στρατόπεδο στο Inchon τον Φεβρουάριο του 1945, η υγεία του επίσης αποτυγχάνει. Από τους 1.620 αιχμάλωτους που ελήφθησαν από τις Φιλιππίνες στα ιαπωνικά πλοία, μόλις 400 θα επιβιώσουν στον πόλεμο.
Ένα πρωί, ο Fisher ξύπνησε σε νοσοκομείο. Το δαχτυλίδι έφυγε. Έψαξε την κουκέτα του και τις πτυχές των ρούχων του, αλλά δεν βρήκε πουθενά. «Υποψιάστηκα ότι κάποιος το πήρε», είπε αργότερα.
Ο Fisher επέζησε της δοκιμασίας του, αλλά ήταν βαθιά λυπημένος που δεν κατάφερε να τιμήσει τη θανατική επιθυμία του φίλου του. Μετά τον πόλεμο, ταξίδεψε στο Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνιας για να συναντηθεί με την Lisa Dial και της είπε για την αιχμαλωσία και το θάνατο του συζύγου της. Στη συνέχεια, με δάκρυα, ζήτησε συγγνώμη επειδή δεν έφερε μαζί του τον δακτύλιο του Minter. Παρά τις εκφράσεις ευγνωμοσύνης της Λίζας για τις προσπάθειές του, ο Fisher ξεπεράστηκε με θλίψη. παρέδωσε το ρολόι του στον οκταετή γιο του Μίντερ, τον Βίκτορα, ως σύμβολο φιλίας. Μέσα από την κατάψυξη και απόψυξη 18 κορεατικών χειμώνων, το δαχτυλίδι ήταν θαμμένο στη βρωμιά κάτω από την παλιά κουκέτα του Fisher.
Τον Μάιο του 1962, ένα μήνα μετά την ανακάλυψη του δακτυλίου σε ένα ενυδρείο Inchon, ο ναύαρχος George Pressey κανόνισε να επιστραφεί στο Lisa Dial. Η Λίζα ξαναπαντρεύτηκε σύντομα μετά τον πόλεμο σε μια προσπάθεια να φέρει σταθερότητα στην οικογένειά της. Αλλά ποτέ δεν κατάφερε να ανακάμψει πλήρως από το θάνατο του Minter και υπέφερε από κατάθλιψη για το υπόλοιπο της ζωής της. Χτυπημένος από καρκίνο, πέθανε το 1963, σε ηλικία σαράντα εννέα ετών.
Ο Victor Dial είχε το δαχτυλίδι τοποθετημένο σε μια πλαισιωμένη θήκη δίπλα στον Σταυρό του Ναυτικού και την Purple Heart που ο πατέρας του απονεμήθηκε μετά θάνατον. Είχε κρεμάσει την υπόθεση στο σπίτι όπου ζούσε μαζί με τη σύζυγό του στα προάστια του Παρισιού, αλλά όταν έπεσαν για πρωινό ένα πρωί το 1967, έλειπε. Οι κλοπές το είχαν κλέψει από το σπίτι τους ενώ κοιμήθηκαν.
Και πάλι, το δαχτυλίδι του Minter Dial είχε εξαφανιστεί.
Πηγές: Minter Dial II, προσωπικές συλλογές. Edward F. Haase, "EF Haase Papers" του Edward F. Haase, Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών, μια συλλογή από απομνημονεύματα. Austin C. Schofner, Death March από το Bataan . Angus & Robertson, Ltd., Sydney, Australia, 1945; Ο Stephen Vincent Benet, το σώμα του John Brown . Διημερίδα, 1928; Ο David Halberstam, Ο ψυχρότερος χειμώνας: η Αμερική και ο πόλεμος της Κορέας . Hyperion, 2007; Ο Gavan Daws, οι φυλακισμένοι των Ιαπωνών: στρατιώτες του Β Παγκοσμίου Πολέμου στον Ειρηνικό . Quill Press, 1994; Betty B. Jones, Το πλοίο Δεκεμβρίου: Η ιστορία της κατάρρευσης του κ. Arden R. Boellner από τον κ. Arden R. Boellner στις φυλακές Φιλιππίνες, φυλάκιση και θάνατος σε ιαπωνικό πολεμικό σκάφος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου . McFarland & Co. Inc. 1992; John M. Wright νεώτερος, αιχμαλωτισμένος στο Corregidor: Ημερολόγιο αμερικανικού στρατιωτικού πόλεμου στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο . McFarland Press, 1988. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον κ. Cdr. Κλήση του τηλεχειριστηρίου: http://www.facebook.com/LtCdrMinterDial
