Την Παρασκευή 13η, καθώς η Walt Disney Pictures κυκλοφορεί την τρίτη Σταχτοπούτα της, πρέπει κανείς να αναρωτηθεί γιατί άλλο;
σχετικό περιεχόμενο
- Τι ένας Smithsonian Folklorist σκέφτεται την εκκαθαρισμένη έκδοση του Marvel του Thor
- Στη Δανία, η Σταχτοπούτα φορούσε γαλάζους
Δεν υπάρχει έλλειψη ιστοριών Σταχτοπούτας - οι λαογραφικοί αναγνώρισαν περισσότερες από 700 διαφορετικές παραλλαγές σε όλο τον κόσμο. Πώς να εξηγήσει τη δημοτικότητα αυτής της ταπεινής ηρωίδας που παντρεύεται τον όμορφο της πρίγκιπα, παρά τους προδοτικούς αδελφούς της και την κακοποιό μητέρα;
Για τη Disney, η ιστορία έχει αποδώσει. Με τρεις υποψηφιότητες για το βραβείο Όσκαρ και μια θέση στην λίστα των 10 κορυφαίων κινουμένων σχεδίων του Αμερικανικού Κινηματογραφικού Ινστιτούτου, η πρώτη προσπάθεια της Disney Cinderella, ταινία κινουμένων σχεδίων μήκους 1950, ήταν επιτυχημένη. Το δεύτερο στούντιο ήταν η βραβευμένη τηλεοπτική προσαρμογή του 1997 της μουσικής του Julie Andrews του Rodgers και του Hammerstein, που προβλήθηκε σε ζωντανή τηλεόραση το 1957. Η εκπομπή κέρδισε εξήντα εκατομμύρια τηλεθεατές και η παράσταση κέρδισε την αναγνώριση για το διαφορετικό cast: Brandy Norwood ως Cinderella, Whitney Houston η κοπέλα της νεράιδας και η Χιούπι Γκόλντμπεργκ ως βασίλισσα Κωνσταντίνα.
Πιο πρόσφατα, η Disney απέσπασε ακόμη μια άλλη πελαγική Σταχτοπούτα, αυτή τη φορά με την Άννα Κέντρικ στο ρόλο, ως μέρος ενός mashup παραμυθιών στην προσαρμογή του βραβευμένου με τον Tony βραβευμένου μουσικού τίτλου Into the Woods του Stephen Sondheim. Και τώρα η Disney παρουσιάζει ένα νέο ζωντανό θέαμα, σχεδόν δύο ωρών, και σκηνοθεσία του Kenneth Branagh, γνωστού για τη σκηνοθεσία κινηματογραφικών εκδόσεων των έργων του Σαίξπηρ, συμπεριλαμβανομένου του Henry V (1989), του Hamlet (1996) και της άγρια δημοφιλή ταινίας Thor 2011), ο έξοχος ήρωας Marvel Comics.
Εικόνα της Σταχτοπούτας, που χρονολογείται γύρω στο 1920, από τον Arthur Rackham (GraphicaArtis / Corbis) Δεκάδες άλλοι κινηματογραφιστές έχουν δανειστεί στοιχεία της ιστορίας, ξεκινώντας ήδη από το 1899 με μια γαλλική έκδοση που σκηνοθέτησε ο πρωτοπόρος σκηνοθέτης Georges Méliès. Και ίσως η πιο γνωστή είναι η Pretty Woman του 1990, μια επανάληψη της Σταχτοπούτας και της Pygmalion του George Bernard Shaw, με πρωταγωνιστή τη Julia Roberts ως Vivian, η οποία μετατρέπεται μαγικά από κουρέλια σε πλούτη.
Η έκκληση της Σταχτοπούτα εκτείνεται όχι μόνο σε σκηνοθέτες, αλλά και σε λαϊκούς και πρώτους συλλέκτες λαϊκών παραμυθιών, όπως οι αδελφοί Grimm-Jacob και Wilhelm-που συμπεριέλαβαν την ιστορία του Aschenputtel (Ash Girl) στη γνωστή γερμανική τους συλλογή Kinder- und Hausmärchen, που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1812. Ο Charles Perrault περιείχε παρόμοια παραμύθια ακόμη και νωρίτερα - υπό τον τίτλο Cendrillon (Σταχτοπούτα) - στη γαλλική συλλογή ιστοριών του, Ιστορίες του Contes du Temps Passé, με τίτλο Moralités: Contes de Ma Mere L'Oye (ιστορίες ή ιστορίες από την εποχή του παρελθόντος, με τα ηθικά, ιστορίες της μητέρας της χήνας), που δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά το 1697. Επιστρέφοντας ακόμη περισσότερο, οι λαογράφοι έχουν εντοπίσει την ιστορία στην Κίνα του 9ου αιώνα, στην οποία Yeh-Shen ξεπερνά μια κακή μητέρα, χάρη σε ένα χρυσό παντόφλο που μετατρέπει τα χείλη της σε όμορφα ρούχα και της δίνει τη δυνατότητα να παντρευτεί έναν πλούσιο βασιλιά.
Μια αχρονολόγητη χρωματική χάραξη από τον Charles Perrault (adoc-photos / Corbis) Η παραλλαγή είναι ένα από τα καθοριστικά χαρακτηριστικά της λαογραφίας, ειδικά folktales, επειδή μια ιστορία μπορεί να αλλάξει ελαφρώς με κάθε επανάληψη. Ωστόσο, ορισμένα λαογραφικά στοιχεία παραμένουν σχετικά σταθερά, όπως το τυποποιημένο άνοιγμα ενός λαϊκού παραμυθιού - είτε πρόκειται για μια φορά σε μια εποχή (στα αγγλικά), το ιταλικό πόλεμο (γαλλικό), το había una vez (ισπανικό), c'era una volta (ιταλικά), pewnego razu (πολωνική), имало едно време (βουλγαρικά), ή noóng unang panahón (Tagalog) -όλα από τα οποία έθεσαν την ιστορία σε κάποια αόριστα απομακρυσμένη εποχή του παρελθόντος.
Αλλά η Σταχτοπούτα φαίνεται να ακτινοβολεί ιδιαίτερα καλά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εδώ γιατί:
Η έκκληση του παραμυθιού είναι σίγουρα η άψογη λήξη του. Η Σταχτοπούτα και ο πρίγκιπας της - ζουν ευτυχώς για πάντα, μετά από μια ιστορία ρακέτας-πλούτου. Ακόμη και αν η ίδια η Σταχτοπούτα έχει ευγενή προέλευση (όπως σε μερικές από τις πρώτες εκδόσεις), είναι σε θέση να σηκωθεί από στάχτες και στάχτες για να επιτύχει μια θέση πλούτου και αναστήματος. Αυτή είναι η ίδια βασική ιστορία που τροφοδοτεί αυτό που ορισμένοι αποκαλούν "το αμερικανικό όνειρο" - την πεποίθηση ότι και εσείς θα φτάσετε στην κορυφή επειδή έχετε την απαιτούμενη αποκομιδή και χρειάζεστε λίγη τύχη, όπως ένας προπονητής κολοκύθας ή ένας πρίγκιπας που βρίσκει τελικά, με το γυάλινο παντόφλα στο καλό του χέρι. Αυτή η πεποίθηση ενισχύεται από τις πραγματικές περιπτώσεις ράβδων προς πλούτο, από τον Benjamin Franklin και τον Abraham Lincoln έως τους Barack Obama, Oprah Winfrey και. . . ναι, ακόμα και ο ίδιος ο Walt Disney.
Εικονογράφηση από τον Edmund Dulac, γ. Το 1900 (Blue Lantern Studio / Corbis) Ομοίως, η ιστορία της Σταχτοπούτα μας λέει ότι η αρετή ανταμείβεται και το κακό τιμωρείται. Δικαιολογείτε δικαίως τον πρίγκιπα (ή την πριγκίπισσα), ακριβώς όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες αξίζουν την υπεροχή της, ή έτσι πιστεύουν οι περισσότεροι Αμερικανοί. Αντίστροφα, οι κακοί συγγραφείς που κόβουν κομμάτια των ποδιών τους ματαίως προσπαθώντας να εξαπατήσουν τη δοκιμή παντοφλών απαιτούν αυστηρή και δίκαιη τιμωρία για την ύπουλη συμπεριφορά τους. σε μερικές εκδοχές της ιστορίας, τα πουλιά μαζεύουν τα μάτια των βιτρίναδων για να τα κάνουν τυφλά ως ακόμη πιο σοβαρή τιμωρία. Ένα συμπέρασμα του θέματος αυτού είναι ότι η γραμμή μεταξύ καλού και κακού είναι ξεκάθαρα οριοθετημένη με ελάχιστη αμφισημία μεταξύ των δύο.
Όχι μόνο ανταμείβεται η αρετή, αλλά και η δράση. Η Σταχτοπούτα δεν είναι ένα παθητικό wimp που απλά επιθυμεί ένα αστέρι. Κάνει τα πράγματα να συμβαίνουν μέσα από την αποφασιστικότητά της, την επιμονή και τις σοφές αποφάσεις - αν και με κάποια βοήθεια από μια μαγική νεράιδα. Με παρόμοιο τρόπο, οι Αμερικανοί θεωρούν τους εαυτούς τους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν να κάνουν τον ταύρο από τα κέρατα, μη αφήνοντας το γρασίδι να αναπτυχθεί κάτω από τις μπότες τους στο έδαφος. Παρεμπιπτόντως, όλες αυτές οι παροιμιώδεις εκφράσεις είναι υπέροχες εικονογραφήσεις της λαογραφίας στο χώρο εργασίας στον σύγχρονο κόσμο.
Εάν μόνο η πραγματική ζωή ήταν τόσο προβλέψιμη, αλλά αυτή είναι ακριβώς η έκκληση της Σταχτοπούτας και της αλήθειας της. Μια φορά κι έναν καιρό . . .
