Το Betio, τμήμα της ατόλης Tarawa, είναι ένα μικρό νησί σε σχήμα πουλιού κατά μήκος του ισημερινού στον κεντρικό Ειρηνικό. Νωρίς το πρωί, στις 20 Νοεμβρίου 1943, στοιχεία της δεύτερης θαλάσσιας διαίρεσης επιβίβασαν τα οχήματα εκσκαφής ("amtracs") και κατευθύνθηκαν προς τις παραλίες του Betio. Ως μέρος μιας επιχείρησης με την επωνυμία Galvanic, οι ναυτικοί ελπίζουν να καθαρίσουν το ισχυρά υπερασπισμένο νησί των ιαπωνικών δυνάμεων υπό την εντολή του αναπληρωτή Ναυάρχου Keiji Shibasaki και να συλλάβουν το ζωτικό του αεροδρόμιο. Ο Ιάπωνας διοικητής είχε καυχηθεί στα 4.800 περίπου στρατεύματά του ότι "ένα εκατομμύριο άνδρες δεν μπορούσαν να πάρουν το Tarawa σε 100 χρόνια".
Πήραν τους Ναυτικούς μόνο 76 ώρες για να καταλάβουν το νησί που απέχει δύο μίλια. Πλησίασαν όμως μια τρομερή τιμή. Οι φημισμένες Ιαπωνικές Ειδικές Ναυτικές Δυνάμεις Προσγείωσης, οι οποίες βοήθησαν στην υπεράσπιση του Μπετίου, προστατεύονταν από οχυρωμένα κιβώτια και αποθήκες γύρω από το νησί. Προετοιμάζουν βαριά αντίβαρα όπλα, καραμπίνες, κονιάματα, βαριά πολυβόλα και τουφέκια για να δώσουν δολοφονική φωτιά στους προχωρημένους Αμερικανούς. "Οι σφαίρες μας έριχναν σαν φύλλο βροχής", ένας θαλάσσιος ιδιωτικός θυμόταν την αρχική προσγείωση. Για ένα διάστημα, φαινόταν σαν να έριχναν οι πεζοναύτες πίσω στη θάλασσα.
Ο ανταποκριτής Ρόμπερτ Σέρροντ, ένας 34χρονος ντόπιος της Γεωργίας που κάλυψε τη λειτουργία του περιοδικού Time, δήλωσε ότι ήταν η "μόνη μάχη που νόμιζα ποτέ ότι θα χάναμε".
Ο Sherrod επέστρεψε στη Χονολουλού οκτώ ημέρες μετά τις αρχικές προσγειώσεις στο Beito. Ορισμένα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης εξέφραζαν σοκ στο κόστος της μάχης, με ένα παράδειγμα τον τίτλο της πρώτης σελίδας στις Η.Π.Α. της Νέας Υόρκης, στις 4 Δεκεμβρίου 1943, που έγραφε: «Grim Tarawa Defense a Surprise, μαρτυρία μάχης αποκαλύπτει; "Μια αποτρόπαια μητέρα ενός ναυτικού που σκοτώθηκε στο Beito έστειλε μια επιστολή στον ναύαρχο Nimitz που τον κατηγορούσε ότι" δολοφόνησε το γιο μου ", και ορισμένοι νομοθέτες στην Ουάσινγκτον, DC απείλησαν να ξεκινήσουν το Κογκρέσο έρευνες για τη μάχη.
Ο Sherrod, του οποίου η συνολική χιλιομετρική διαδρομή που κάλυπτε τον πόλεμο του Ειρηνικού είχε φθάσει τις 115.000 μετά τον Tarawa, είχε εκπλαγεί από τη στάση του σπιτιού για το τι ονόμασε «η καλύτερη νίκη των αμερικανικών στρατευμάτων είχε κερδίσει σε αυτόν τον πόλεμο». όπως και σε οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση, από όλους τους κανόνες που αφορούσαν τον αμφίβιο πόλεμο, οι ναυτικοί θα έπρεπε να έχουν υποστεί πολύ περισσότερες απώλειες από τους Ιάπωνες. "Ωστόσο, για κάθε Ναυτικό που σκοτώθηκε περισσότεροι από τέσσερις Ιαπωνες έχασαν τη ζωή τους - τέσσερα από τα καλύτερα στρατεύματα που είχε ο αυτοκράτορας", είπε. «Κοιτάζοντας τις άμυνες του Μπέιτο, δεν ήταν περίεργο οι συνταγματάρχες μας μπορούσαν να πουν:« Με δύο τάγματα των πεζοναυτών θα μπορούσα να κρατήσω αυτό το νησί μέχρι που η κόλαση πάγωσε ».
Ο Sherrod γνώριζε έντονα ένα μεγάλο πρόβλημα του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου: την ανεπαρκή δουλειά του αμερικανικού Τύπου για την εξήγηση των σκληρών γεγονότων του πολέμου, που οδήγησαν τους Αμερικανούς να περιμένουν έναν «εύκολο πόλεμο». Έτσι Sherrod έκανε την προειδοποίηση. Ο αγώνας για να νικήσουμε τους Γιαπωνέζους ίσως χρειαστεί χρόνια, είπε, και οι Αμερικανοί μαχητές θα υποστούν μεγάλες απώλειες "ξανά και ξανά πριν πετύχουμε την τελική νίκη".
Στο βιβλίο του Tarawa: Η ιστορία μιας μάχης, που κυκλοφόρησε το 1943 και ένας μπεστ σέλερ, ο Sherrod υπενθύμισε μια συνομιλία με έναν κυβερνήτη βομβιστή όταν επέστρεψε από τον Ειρηνικό που είχε πει στη μητέρα του ποιος ήταν ο πόλεμος και πόσο καιρό θα χρειαζόταν τερματίστε την εργασία. Η γυναίκα κάθισε και φώναξε αφού άκουσε την αναφορά του γιου της. Ο Σέρρον θέλησε επίσης να εντυπωσιάσει στο αμερικανικό κοινό τα σκληρά και αναπόφευκτα γεγονότα ότι κανένα ποσό βομβαρδισμού και βομβαρδισμού δεν θα μπορούσε να αποτρέψει την αναγκαιότητα της αποστολής στρατιωτών ποδιών για να ολοκληρώσουν μια δουλειά. "Το συμπέρασμα ήταν αυτό: δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να κερδίσετε τον πόλεμο. δεν υπάρχει πανάκεια που θα εμποδίσει τους άνδρες από το να σκοτωθούν », δήλωσε ο Sherrod, προσθέτοντας ότι για να αποσιωπηθεί η νίκη του Tarawa θα« αμαυρώσει τη μνήμη των χαλαρών ανδρών που έχασαν τη ζωή τους την επιτυγχάνοντας ».
Η εκπαιδευτική προσπάθεια του Sherrod περιελάμβανε τον επηρεασμό της απόφασης του Προέδρου Franklin D. Roosevelt να απελευθερώσει φωτογραφίες και ταινίες που τραβήχτηκαν στο Beito.
Στις 28 Δεκεμβρίου 1943, ο Sherrod παρακολούθησε συνέντευξη Τύπου στην Ουάσιγκτον, όπου ο Ρούσβελτ μίλησε για την κατάρρευση του Doctor New Deal για έναν νέο γιατρό-Doctor Win-the-War, "για να φροντίσει αυτόν τον συμπατριώτη ήταν σε αυτό το κακό ατύχημα. Και το αποτέλεσμα είναι ότι ο ασθενής είναι πίσω στα πόδια του. Έχει παραιτηθεί από τα πατεράκια του. Δεν είναι ακόμη εντελώς καλά και δεν θα είναι μέχρι να κερδίσει τον πόλεμο. "
Σε ένα γεύμα στο ξενοδοχείο Mayflower πριν από τη συνέντευξη Τύπου του προέδρου, ο γραμματέας Τύπου του Roosevelt, Steve Early, είχε προτείνει στον Sherrod, ο οποίος είχε συναντήσει τον Roosevelt μετά την επιστροφή του ανταποκριτή από την Αυστραλία τον Αύγουστο του 1942, ότι είδε τον πρόεδρο αφού τελείωσε τύπος.
Μετά από κάποιες ευχαριστίες στο Οβάλ Γραφείο, ο Πρόεδρος Ρούσβελτ στράφηκε σε ένα θέμα που ο Sherrod γνώριζε πολύ για - την Ταράουα. Εκτός από την κάλυψη από πολιτικούς δημοσιογράφους και φωτογράφους, η δράση για το Beito είχε καταγραφεί σε ταινία από τους καπετάνιοι μάχης από το Second Marine Division, συμπεριλαμβανομένου του Norman T. Hatch. Στο νησί, ο Hatch και ο βοηθός του, ο Bill "Kelly" Kelleher, φορτωμένος με εξοπλισμό 200 κιλών, κατέλαβε το πιάσιμο της δράσης με κάμερα Eyemo 35 mm. Έκαναν επίσης ιστορία κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης εναντίον ενός τεράστιου εχθρικού ενυδρείου όταν ήταν οι πρώτοι και μοναδικοί κάμερες κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ειρηνικού για να κινηματογραφήσουν ιαπωνικά στρατεύματα και πεζοναύτες μαζί σε μάχες. Η ταινία που ο Hatch και άλλοι πυροβόλησε αναπτύχθηκε στο Pearl Harbor και πετούσε στην Ουάσινγκτον, όπου ενσωματώθηκε τελικά σε ένα 19λεπτο ντοκιμαντέρ που θα παραχθεί από την Warner Brothers και θα διανεμηθεί από την Universal Pictures.
Ο Πρόεδρος Ρούσβελτ είχε την τάση να απελευθερώσει την ταινία και τις εικόνες που δείχνουν τα ζοφερά αποτελέσματα της μάχης στο Tarawa, αλλά ήθελαν την άποψη του Sherrod, καθώς ήταν «πολύ φρικιαστικά - δείχνουν πολλά νεκρά», δήλωσε ο Roosevelt. Μόλις λίγους μήνες πριν, το Σεπτέμβριο του 1943, το Γραφείο Λογοκρισίας των ΗΠΑ είχε επιτρέψει στο περιοδικό Life να δώσει στο κοινό την πρώτη του άποψη για τους νεκρούς Αμερικανούς στρατιώτες - έναν πυροβολισμό του George Strock από τρεις ανώνυμους πεζούς που βρίσκονταν νεκροί, μισοφόροι στην άμμο τα πρόσωπά τους αόρατα, στην παραλία στο Buna μετά από ιαπωνική ενέδρα.
Παρόλο που η αντίδραση στη δημοσίευση της εικόνας του Strock ήταν αναμεμειγμένη, με κάποιους να κατηγορούν τη Ζωή για «νοσηρή αισθησιασμό», ο Sherrod πίστευε ότι ήρθε η ώρα για το κοινό να μάθει ποιος ήταν ο αγώνας. Συμφώνησε με τον πρόεδρο ότι οι εικόνες ήταν φρικιαστικές, αλλά σημείωνε ότι «αυτός είναι ο τρόπος που ο πόλεμος είναι εκεί έξω και νομίζω ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να συνηθίσουν σε αυτή την ιδέα».
Ο Ρούσβελτ συμφώνησε και ενέκρινε την απελευθέρωση των εικόνων και ταινιών του Tarawa στις 2 Μαρτίου 1944. Το υλικό του Hatch ήταν ένα ουσιαστικό μέρος του ντοκιμαντέρ με τους ναυτικούς στο Tarawa. Οι New York Times επαίνεσαν την ταινία, σημειώνοντας ότι το πλάνο της είχε «όλη την αμεσότητα της προσωπικής συμμετοχής στον αγώνα και η αίσθηση της πραγματικής μάχης σε κοντινή απόσταση είναι συντριπτικά πραγματική». Η πώληση πολεμικών ομολόγων αυξήθηκε μετά την απελευθέρωση της ταινίας.
Όσο για τον Sherrod, επέστρεψε στον Κεντρικό Ειρηνικό για να αναφέρει την ταλαιπωρία και τη γενναιότητα των Αμερικανών πολεμιστών σε Saipan, Iwo Jima και Okinawa. Στο γράψιμό του κράτησε μια σκέψη στο μυαλό του: να πει «ευσεβείς Αμερικανούς που σκέφτονται ότι ο πόλεμος δεν είναι πάντα η ρομαντική, συντριπτική περιπέτεια που κάνουν οι τίτλοι των απογευματινών εφημερίδων. ούτε είναι μια μονομαχία που κερδίζεται από σμήνη αεροσκάφους υψηλής πτήσης. Ο πόλεμος είναι μια σκληρή, απελπιστική αναγκαιότητα που απαιτεί θάρρος και πόνο. Είναι πολύ κακό, αλλά είναι αλήθεια. "
Παρόλο που ποτέ δεν ήταν σε θέση να γεφυρώσει το τεράστιο χάσμα κατανόησης μεταξύ του εγχώριου μετώπου και της μάχης, ο Σέραντ συνέχισε να προσπαθεί να συνεχίσει να αναφέρει τους Ναυτικούς καθώς πολεμούσαν τους Ιάπωνες σε Saipan, Iwo Jima και Okinawa, την τελευταία μεγάλη μάχη του πολέμου στον Ειρηνικό. Ένας ανταποκριτής του πολέμου, όπως πίστευε, δεν μπορούσε να γράψει με την προοπτική που προσέφερε ο χρόνος - που άφηνε καλύτερα στους «ιστορικούς και στα βουνά των επίσημων αρχείων». Αυτό που προσπάθησε να κάνει ο Sherrod ήταν να γράψει για αυτό που είδε, άκουσε και αισθάνθηκε, αντανακλώντας, όσο καλύτερα μπορούσε, "τη διάθεση των ανδρών στη μάχη, καθώς αυτοί οι άνθρωποι εμφανίζονται και μιλάνε και πολεμούν". Το έπραξε όπως και κάθε δημοσιογράφος της εποχής του.
