Ο συγγραφέας Samuel L. Clemens, γνωστός ως Mark Twain, δεν είναι μόνο διάσημος για τα κλασσικά του έργα λογοτεχνίας, αλλά και για τα κοπτικά, χιουμοριστικά του σχόλια. Στους Αθώους του στο Εξωτερικό, χλευάζει την τυπική γραφή του περιοδικού, παρουσιάζοντας τη δική του εμπειρία από ένα ταξίδι στην Ευρώπη και στους Αγίους Τόπους. Ενώ σε αυτό το ταξίδι, το αιχμηρό του στυλό τρυπώνει τις φουσκωμένες προσδοκίες των Αμερικανών να βλέπουν κλασικά έργα ευρωπαϊκής τέχνης. Τίποτα δεν είναι ιερό, ούτε καν η Μόνια Λίζα .
Για τον Open Culture, ο Josh Jones γράφει:
Για τον Twain, η Mona Lisa φάνηκε "απλά μια καλή αναπαράσταση ενός γαλήνιου και συγκρατημένου προσώπου ... Η επιδερμίδα ήταν κακή. στην πραγματικότητα δεν ήταν καν ανθρώπινο. δεν υπάρχουν άνθρωποι αυτού του χρώματος ». Η πρασινωπή χροιά της ζωγραφικής ώθησε έναν από τους συντρόφους του Twain, πιθανώς μια εφευρετικότητα του συγγραφέα, να φωνάξει σε απάντηση« ότι καπνιστό μπακαλιάρο! »« Μετά από κάποια συζήτηση »γράψτε τους βιβλιοθηκάριους στο UC Berkeley's Bancroft Library], "οι ταξιδιώτες παραδέχονται ότι απαιτεί ένα« εκπαιδευμένο μάτι »για να εκτιμήσει ορισμένες πτυχές της τέχνης.» Τέτοιες εκπαιδεύσεις στην εκτίμηση τέχνης φάνηκαν στο Twain τόσο γνήσια εκπαίδευση όσο και η διδασκαλία στα σκεπτόμενα, ανυπόστατα θέτει.
Το πλέον λατρεμένο Τελευταίο Δείπνο, επίσης από τον Ντα Βίντσι , ήταν σε τόσο κακή κατάσταση την εποχή που ο Τβεν έβλεπε ότι τον χαρακτήριζε «πένθιμο ναυάγιο». Πρόσθεσε: «Είμαι ικανοποιημένος που το Μυστικό Δείπνο ήταν ένα θαύμα της τέχνης μια φορά, αλλά ήταν πριν από τριακόσια χρόνια». Η τοιχογραφία ανακαινίστηκε πρόσφατα το 1999, αλλά αν αυτή η εργασία αντιπροσωπεύει μια βαφή ή μια πραγματική αποκατάσταση εξακολουθεί να συζητείται.
Το Twain δεν του άρεσε το γυμνό στην Venus του Titian του Urbino, γράφοντας στο 1880 A Tramp Abroad ότι ο πίνακας ήταν "η πιο ζωντανή, η πιο θορυβώδης, η πιο εμφατική εικόνα που έχει ο κόσμος".
Ο Twain δεν εκτιμούσε επίσης τους Σλάβους του Joseph Mallord του William Turner που πέταξαν τους νεκρούς και τους θανάτους: Typhon Coming On, ονομάζεται επίσης Slave Ship . Η ζωγραφιά παρουσιάζει μια θυελλώδη, δραματικά έγχρωμη θαλασσογραφία, μια σιλουέτα ενός πλοίου και το αγωνιζόμενο, ξεπερνώντας τα χέρια των ανθρώπων που πνίγονται. Η κρίση του Τενέιν, με το στυλό του σημειωματάριό του του 1878, ήταν "Σκλάβος Πλοίο - Γάτα που έχει μια φόρμα σε μια πιατέλα με ντομάτες".
JMW Turner's Slave Ship (Μουσείο Καλών Τεχνών, Βοστώνη - Δημόσιος Χώρος μέσω του Wikimedia Commons) Ωστόσο, αυτά τα λόγια δεν ήταν ακριβώς του Twain. Αντ 'αυτού, αναφερόταν σε αυτά ενός ρεπόρτερ εφημερίδων της Βοστώνης, προφανώς, όπως έγραψε ο Twain στο 1880 A Tramp Abroad:
Τι κόκκινο κουρέλι είναι για έναν ταύρο, το "Slave Ship" του Turner ήταν για μένα, πριν σπούδαζα τέχνη. Ο κ. Ruskin εκπαιδεύεται στην τέχνη μέχρι στιγμής που η εικόνα τον τσακίζει ως τρελή έκσταση ευχαρίστησης, καθώς με πείραζε πέρυσι όταν αγνοούσα. Η καλλιέργειά του τον καθιστά ικανό - και εμένα τώρα - να βλέπω νερό σε εκείνη την αιχμηρή κίτρινη λάσπη και φυσικές επιδράσεις σε αυτές τις εξαίρετες εκρήξεις μικτού καπνού και φλόγας και κεραυνικών ηλιοβασιλέματος. τον συμφιλιώνει - και εγώ, τώρα - με την πλωτή αλυσίδα σιδερένιου καλωδίου και άλλα ανεπιτήδευτα πράγματα. μας συμφιλιώνει να ψαρεύουμε να κολυμπάμε στην κορυφή της λάσπης - εννοώ το νερό. Το μεγαλύτερο μέρος της εικόνας είναι μια προφανής αδυναμία - δηλαδή, ένα ψέμα. και μόνο η άκαμπτη καλλιέργεια μπορεί να επιτρέψει σε έναν άνθρωπο να βρει αλήθεια σε ένα ψέμα. Αλλά επέτρεψε στον κ. Ruskin να το κάνει και μου επέτρεψε να το κάνω και είμαι ευγνώμων γι 'αυτό. Ένας ρεπόρτερ εφημερίδας της Βοστώνης πήγε και κοίταξε το Σκλάβο Σκάφος που κατέρρευσε σε αυτή την έντονη πυρκαγιά κόκκινων και κίτρινων και είπε ότι του υπενθύμισε μια γάτα χελώνα που είχε μια φόρμα σε μια πιατέλα με ντομάτες. Στην τότε αμόρφωτη μου κατάσταση, που πήγε στο σπίτι μου για την μη καλλιέργειά μου, και σκέφτηκα ότι εδώ είναι ένας άνθρωπος με απρόσκοπτο μάτι. Ο κ. Ruskin θα είπε: Αυτό το άτομο είναι κώλο. Αυτό θα έλεγα τώρα.
Έτσι, ακόμη και το περίφημο snarky Twain ήταν ευάλωτο στο δέος ορισμένα έργα τέχνης εμπνεύσει. Ακριβώς δεν είναι αυτό που προκάλεσε εκείνοι που συνήθως επαίνεσαν.
