Στην εγκληματική μυθιστοριογραφία της Agatha Christie για το Orient Express, ο βέβαιος βελγικός ντετέκτιβ Hercule Poirot επιλύει το τρομακτικό μαχαίρωμα ενός Αμερικανού μεγιστάνα που ταξιδεύει σε επιβατικό τρένο μεγάλων αποστάσεων. Ενώ η ιστορία του 1934, προσαρμοσμένη για μια νέα ταινία, δολοφονίας και εκδίκησης σε ένα κολλημένο, χιονισμένο σε τρένο είναι φυσικά ένα μυθιστόρημα, η Christie τράβηξε τμήματα της ιστορίας της κατευθείαν από τα πρωτοσέλιδα.
σχετικό περιεχόμενο
- Η αληθινή ιστορία της Express Orient
Στην ιστορία της Christie, ο Poirot βρίσκεται στο Orient Express, από τη Συρία στο Λονδίνο, όταν ένας άντρας που ονομάζεται Ratchett ζητά από τον Poirot να διερευνήσει τις απειλές κατά της ζωής που έχει λάβει. Ο Poirot αρνείται, λέγοντας στον Ratchett ότι δεν του αρέσει το πρόσωπό του. Το επόμενο πρωί, ένα snowdrift σταματά το τρένο στις πίστες του, και Ratchett βρέθηκε μαχαίρωσε στο θάνατο στο διαμέρισμά του.
Όταν ο Poirot επιστρέψει στον ρόλο του ντετέκτιβ και ψάχνει το διαμέρισμα των Ratchett για ενδείξεις, βρίσκει ένα θραύσμα από καμένο χαρτί που διαβάζει "-Μέλη λίγο Daisy Armstrong." Καταλήγει ότι ο Ratchett είναι πραγματικά ένας μαχητής που ονομάζεται Cassetti, ο οποίος απήγαγε τον 3- η παλαιά ηθοποιός Daisy Armstrong και συγκέντρωσε 200.000 δολάρια σε λύτρα από τους γονείς της, πριν ανακαλυφθεί το νεκρό της σώμα. Ένας πλούσιος άνθρωπος, κατάφερε να ξεφύγει από την πεποίθηση και να εγκαταλείψει τη χώρα. Η αφήγηση του βιβλίου επικεντρώνεται γύρω από το ποιος με το τρένο δολοφόνησε τον Ratchett.
Η φανταστική υπόθεση του Daisy Armstrong μάλλον χτύπησε οικεία στους αναγνώστες στα μέσα της δεκαετίας του '30, οι οποίοι είχαν ακολουθήσει την εθνική κάλυψη της απαγωγής του μωρού γιο του φημισμένου αεροπόρου Charles Lindbergh. Ο επίσημος δικτυακός τόπος της Christie επιβεβαιώνει ότι ο συντάκτης ανύψωσε την ιδέα για το subplot από την πραγματική τραγωδία. Την 1η Μαρτίου 1932, το παιδί ηλικίας 20 μηνών εξαφανίστηκε από το παχνί του. Ένα σημείωμα λύτρας που τοποθετήθηκε στο παράθυρο νηπιαγωγείου του σπιτιού του Νιου Τζέρσεϋ απαίτησε $ 50.000.
Η απαγωγή του Lindbergh έριξε τη χώρα σε ένα είδος φρενίτιδας. Οι εφημερίδες σταμάτησαν κυριολεκτικά τα πιεστήρια για να σπάσουν τα νέα για την πρωινή έκδοση. Ο διευθυντής του FBI J. Edgar Hoover κινητοποίησε πράκτορες για να βοηθήσει τις κρατικές αρχές στην αναζήτηση. Μια ρεπόρτερ της Hearst, η Adela Rogers St. John, θυμήθηκε στην αυτοβιογραφία της: «Θυμηθείτε, η μικρή Lindy ήταν το άλλο μωρό του καθενός. Ή αν δεν είχαν κανένα, το μόνο παιδί τους .... Απηύθυνε; Το μωρό Lindbergh; Ποιος θα ήταν DARE; "
Και στη νέα και στην πραγματική ζωή, τα σώματα των παιδιών ανακαλύφθηκαν μετά την πλήρη καταβολή των λύκων. Η Cassetti σκότωσε τη Daisy λίγο μετά την απαγωγή της και το σώμα του Charles Jr βρέθηκε τέσσερα μίλια από το κτήμα Lindbergh. ένας δέντρο κινητήρας είχε σκοντάψει σε ένα ανθρώπινο κρανίο που βγαίνει από έναν ρηχό τάφο. Το σώμα είχε αποσυντεθεί εκεί για δύο μήνες, με ένα κρανιασμένο κρανίο και μια τρύπα πάνω από το δεξί του αυτί.
Το βιβλίο ήταν εξαιρετικά δημοφιλές όταν κυκλοφόρησε και ο ειδικός Lindbergh Robert Zorn λέει ότι οι παραλληλίες μεταξύ Daisy και Charles Jr πρέπει να ήταν προφανείς στους ανθρώπους. "Οι παράλληλες είναι πολύ εντυπωσιακές", λέει. Η Agatha Christie είχε ακόμη και τις δικές της ιδέες για την υπόθεση. Υποψιάστηκε ότι η απαγωγή έγινε από αλλοδαπό - μια απόλαυση αποδεικνύεται σωστή όταν ο ένοχος ανακαλύφθηκε ότι ήταν γερμανός μετανάστης Richard Hauptmann. "Νομίζω ότι είχε μια καλύτερη αίσθηση να φτάσει στην καρδιά του αυτό από πολλούς ερευνητές", λέει.
Όπως και οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος, η Christie ήξερε επίσης πώς ήταν να κολλήσει σε ένα τρένο. Αρέσει να ταξιδεύει στο Orient Express και να φέρνει μαζί της τη γραφομηχανή. Σε μια πορεία του 1931, η αμαξοστοιχία σταμάτησε εξαιτίας μιας πλημμύρας. "Η αγάπη μου, τι ταξίδι!" Έγραψε σε μια επιστολή προς τον δεύτερο σύζυγό της Max Mallowan. "Ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη σε βίαιη καταιγίδα. Πηγαίναμε πολύ αργά τη νύχτα και σταματήσαμε σχεδόν τις 3 περίπου. »Έχει εμπνευστεί από ένα περιστατικό από το 1929, όταν το Orient Express ήταν παγιδευμένο από χιόνι για πέντε ημέρες.
Η ιστορία του μωρού Lindbergh κατέλαβε τη λαϊκή φαντασία με τρόπο που ένα βιβλίο δεν μπορούσε ποτέ. Όπως έγραψε η Joyce Milton στη βιογραφία της Lindberghs, Loss of Eden, το 1932 ήταν μια τρομακτική εποχή. Η χώρα βρισκόταν στα θύματα της Μεγάλης Ύφεσης και οι Hoovervilles ήταν κοινό θέαμα. Ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο «Πόλεμος για να σταματήσουν όλοι οι πόλεμοι», δεν εμπόδισε την ταραγμένη άνοδο των ολοκληρωτικών καθεστώτων όπως ο φασισμός και ο ναζισμός. Οι Αμερικανοί δεν θα μπορούσαν παρά να αναρωτηθούν για το τι έφτασε ο κόσμος.
Ούτε το μωρό ενός εθνικού ήρωα ήταν ασφαλές από τους απαγωγείς, και ένα δημοφιλές κουδούνισμα εκείνη την εποχή, "Ποιος χτυπάει το μωρό Lindbergh;" σκέφτηκε ποιος θα έκανε κάτι τέτοιο.
«Αφού πέρασε τον ωκεανό σε μεγάλη κλίμακα, ήταν αυτός ο τρόπος να δείξουμε την υπερηφάνειά μας», ρώτησαν οι στίχοι του τραγουδιού. "Ήσουν εσύ? Ήσουν εσύ? Ήσουν εσύ?"
Όσο για τον ίδιο τον Poirot, η Christie δεν διευκρίνισε ποτέ μια πραγματική έμπνευση για το διάσημο χαρακτήρα της. Ωστόσο, ο ερευνητής Μάικλ Κλαπ πιστεύει ότι ο βέλγος ντετέκτιβ της μπορεί να έζησε ακριβώς κάτω από την οδό. Εξετάζοντας την οικογενειακή του ιστορία, ο Clapp ανακάλυψε ότι η Christie συναντήθηκε με έναν συνταξιούχο Βέλγο πρόσφυγα αστυνομικού-στρατιωτικού, που ονομάστηκε Jacques Hornais, σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση προς όφελος προσφύγων από το Βέλγιο. Δεν είναι οριστική απόδειξη, είπε ο Clapp στο The Telegraph, αλλά είναι αρκετά η σύμπτωση.
Στην αυτοβιογραφία του συγγραφέα, όμως, λέει ότι ο Poirot εμπνεύστηκε πράγματι από έναν από τους βελγικούς γείτονές του. «Γιατί να μην κάνω το ντετέκτιβ μου Βέλγο, σκέφτηκα. Υπήρχαν όλοι οι τύποι προσφύγων ", έγραψε η Christie. "Τι γίνεται με έναν πρόσφυγα αστυνομικό;"
Η χρήση της εμπνευσμένης πραγματικής ζωής για τον Poirot και τον Orient Express δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστη για τη Christie. Στην πραγματικότητα, πολλές προσωπικές εμπειρίες άφησαν το σημάδι τους στις ιστορίες της, είτε ήταν η γνώση των δηλητηρίων μέσω της δουλειάς της με τον Βρετανικό Ερυθρό Σταυρό είτε της γοητείας της με μια εκδήλωση ερυθράς που ενέπνευσε το The Mirror Crack'd από τη μία πλευρά στην άλλη . Η φαντασία της έτρεχε άγρια, όπως έγραψε στην αυτοβιογραφία της, και δεν απέφυγε να αφήσει την καθημερινότητα να την εμπνεύσει.
"Τα οικόπεδα μου έρχονται σε τόσο περίεργες στιγμές, όταν περπατώ κατά μήκος του δρόμου ή εξετάζω ένα κατάστημα καπέλων" έγραψε. "Ξαφνικά μια υπέροχη ιδέα έρχεται στο μυαλό μου".
