Όταν ο Winston Churchill μπήκε στη Βουλή των Κοινοτήτων στις 4 Ιουνίου 1940, είχε πολλά να συζητήσει. Οι σύμμαχοι μόλις απομάκρυναν το «θαύμα του Dunkirk», διασώζοντας περίπου 338.000 στρατιώτες από μια τρομερή κατάσταση στη Γαλλία. Αλλά αυτή η νίκη ήταν μια κοίλη. Οι στρατιώτες σώθηκαν μόνο χάρη σε μια περίεργη διακοπή της εντολής από τη γερμανική διοίκηση και οι Ναζί ήταν μόλις λίγες μέρες μακριά από την είσοδο στο Παρίσι. Ο Τσώρτσιλ ήξερε ότι έπρεπε να προετοιμάσει τον λαό του για την πιθανή πτώση της Γαλλίας. Ήξερε επίσης ότι έπρεπε να στείλει ένα μήνυμα σε έναν απρόθυμο σύμμαχο στη λίμνη.
Αυτό που ακολούθησε ήταν η φημισμένη του ομιλία "Θα πολεμήσουμε στις παραλίες", που θεωρείται μια από τις πιο συναρπαστικές και εικονικές διευθύνσεις του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Ενώ ένα μεγάλο μέρος της δήλωσης αφορούσε τις πρόσφατες συμμαχικές στρατιωτικές απώλειες και τον προβληματισμό σχετικά με τον δύσκολο δρόμο μπροστά, θυμόμαστε καλύτερα ότι η πάλη του Τσώρτσιλ για πάλη σε θάλασσες, ωκεανούς, λόφους, δρόμους και παραλίες - να μην παραδοθεί ποτέ. έχει συναρμολογηθεί σε αμέτρητα ντοκιμαντέρ και έχει αναδημιουργηθεί σε πολλές ταινίες, συμπεριλαμβανομένης της επικείμενης Churchill Biopic Darkest Hour . Αλλά η ιστορία έχει χρωματίσει τις αναμνήσεις των περισσότερων ανθρώπων για αυτή την παρουσίαση. Δεν ήταν η άμεση ενίσχυση της ηθικής που φανταζόμασταν και στην πραγματικότητα καταθλίψαμε αρκετούς Βρετανούς. Ήταν επίσης, αδιαμφισβήτητα όχι για αυτούς, αλλά για τους Αμερικανούς που παρακολουθούσαν ακόμα τον πόλεμο από το περιθώριο.
Αλλά αυτό που είναι πιο δύσκολο για την ιστορική μνήμη σήμερα είναι ότι η ομιλία του Τσόρτσιλ δεν μεταδόθηκε ζωντανά μέσω του ραδιοφώνου στο βρετανικό κοινό. Εκτός από το ακροατήριο που συγκεντρώθηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων, οι περισσότεροι Βρετανοί και Αμερικανοί δεν τον άκουγαν να λέει αυτές τις εικονικές λέξεις μέχρι αρκετές δεκαετίες αργότερα. Μια διαρκής θεωρία συνωμοσίας ισχυρίζεται ότι ποτέ δεν τις κατέγραψε καθόλου.
Ως πρώτος άρχοντας του Ναυαρχείου, ο ανώτατος κυβερνητικός σύμβουλος για τις ναυτικές υποθέσεις , ο Τσόρτσιλ προειδοποιούσε για τη ναζιστική απειλή για μήνες. Παρά το γεγονός αυτό, ο πρωθυπουργός Νβίβλ Τσμπερλέιν παρέμεινε σταθερός στην πολιτική του κατευνασμού, ελπίζοντας να συγκρατήσει τον Χίτλερ και τη ναζιστική Γερμανία και να αποφύγει τις εχθροπραξίες.
Αλλά η κλιμάκωση της κατάστασης στην Ευρώπη ήταν δύσκολο να αγνοηθεί. Ο Τσόρτσιλ ανέβηκε στο πρωθυπουργικό στις 10 Μαΐου 1940, συμπίπτοντας με το τέλος του λεγόμενου «Πένιου Πολέμου», μια περίοδο που εκτείνεται από το Σεπτέμβριο του 1939, με τη δήλωση του πολέμου κατά της Γερμανίας, μέχρι την άνοιξη του 1940, μια περίοδο με δεν υπάρχουν σημαντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Η στασιμότητα αυτή σταμάτησε μετά την εισβολή των Ναζί στη Δανία και τη Νορβηγία τον Απρίλιο. Η μάχη του Dunkirk - η οποία θα επρόκειτο για βαριά συμμαχικά θύματα, προκάλεσε μια βελγική παράδοση και πυροδότησε την πτώση της Γαλλίας - ξεκίνησε τον Μάιο.
Μετά την ολοκλήρωση της εκκένωσης του Dunkirk, ο Τσώρτσιλ είχε έναν πολύ συγκεκριμένο τόνο για να χτυπήσει στην ομιλία του στις 4 Ιουνίου. Επίσης, έπρεπε να απευθυνθεί σε έναν διστακτικό σύμμαχο στις Ηνωμένες Πολιτείες: τον Franklin Roosevelt. Μεγάλο μέρος του αμερικανικού κοινού εξακολουθούσε να διστάζει να εμπλακεί στον πόλεμο και ο Ρούσβελτ προσπαθούσε να μην θυμάται τους απομονωτιστές καθώς προχώρησε σε εκστρατεία επανεκλογής. Ωστόσο, ο Τσώρτσιλ είδε την ευκαιρία να ασκήσει έφεση.
Ο Τσόρτσιλ επέστησε προτάσεις από τους ιδιωτικούς γραμματείς, τους συναδέλφους του και το υπουργικό συμβούλιο για τη διαμόρφωση της ομιλίας του. Ο Richard Toye, στο βιβλίο του "The Roar of the Lion: The Unntold Story" των ομιλιών του Τσώρτσιλ για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, παραθέτει ένα σημείωμα από τον Αμερικανό συντάκτη εφημερίδας William Philip Simms που φαίνεται να έχει ιδιαίτερη επιρροή. Ο Simms έγραψε ότι ο Τσώρτσιλ θα έπρεπε να μεταφέρει "έρχονται ό, τι μπορεί, η Βρετανία δεν θα αγκαλιάσει" και τόνισε: "Δώστε μέσα - ΠΟΤΕ!" Ο Τσόρτσιλ εξέτασε τα σχόλια του υπουργικού συμβουλίου του ότι ήταν πάρα πολύ σκληρός για τη Γαλλία στην ομιλία του, ανησυχώντας για τους παραβατικούς ακροατές της Αμερικής, διαγράφοντας μια γραμμή σχετικά με την «παράξενη απόσπαση» των Ηνωμένων Πολιτειών από το σχέδιο, που έσπασε από την πλευρά της λεπτότητας.
"Ήθελε να ξυπνήσει τους Αμερικανούς με τους κινδύνους που θα δημιουργούσε μια ναζιστική νίκη, αλλά ταυτόχρονα ήταν προσεκτικός για να αποφύγει την αλλοτρίωση τους μέσω της υπερβολικής ειλικρίνειας", γράφει ο Toye. "Το αποτέλεσμα ήταν ότι η ομιλία δεν περιείχε καμία ρητή αναφορά στις ΗΠΑ καθόλου, αν και στόχος ήταν να κερδίσει την αμερικανική γνώμη".
Η τελική ομιλία ήταν ευρεία. Ο Τσώρτσιλ έδωσε λεπτομερή ανασκόπηση της Μάχης της Δουνκέρκ, επαίνεσης κάθε μέλους των συμμαχικών δυνάμεων. Αλλά δεν μίλησε για τις σωζόμενες ζωές. Προειδοποίησε ότι η διάσωση "δεν πρέπει να μας κάνει να μας τυφλώνει το γεγονός ότι αυτό που συνέβη στη Γαλλία και το Βέλγιο είναι μια κολοσσιαία στρατιωτική καταστροφή". Η εισβολή, επιμένει, θα μπορούσε να είναι επικείμενη. Αλλά ήταν έτοιμος να πολεμήσει.
"Θα συνεχίσουμε μέχρι το τέλος", δήλωσε ο Τσόρτσιλ. "Θα πολεμήσουμε στη Γαλλία, θα πολεμήσουμε στις θάλασσες και τους ωκεανούς, θα πολεμήσουμε με αυξανόμενη εμπιστοσύνη και αυξανόμενη δύναμη στον αέρα, θα υπερασπιστούμε το νησί μας, ανεξάρτητα από το κόστος, θα πολεμήσουμε στις παραλίες, θα να πολεμήσουμε στους χώρους προσγείωσης, θα πολεμήσουμε στα χωράφια και στους δρόμους, θα πολεμήσουμε στους λόφους. δεν θα παραδοθούμε ποτέ. "
Τότε ήρθε η κρίσιμη τελική γραμμή, η οποία συχνά ξεχνιέται μέσα από τις κραυγές για μάχη στις παραλίες και στους δρόμους. "Και ακόμα κι αν, που δεν πιστεύω για λίγο, αυτό το νησί ή ένα μεγάλο μέρος του ήταν υποταγμένο και λιμοκτονούν", είπε ο Τσόρτσιλ. "Στη συνέχεια, η Αυτοκρατορία μας πέρα από τις θάλασσες, οπλισμένη και φυλασσόμενη από τον Βρετανικό Στόλο, θα συνεχίσει τον αγώνα, μέχρις ότου, στο καλό χρονικό διάστημα του Θεού, ο Νέος Κόσμος, με όλη τη δύναμη και τη δύναμή του, προχωρήσει στη διάσωση και την απελευθέρωση παλαιός."
Όπως εξηγεί ο William Μάντσεστερ και ο Paul Reid στο The Last Lion: Winston Spencer Churchill, η ομιλία έγινε δεκτή και στην Βουλή των Κοινοτήτων. Ο γραμματέας του Τσόρτσιλ Jock Colville έγραψε στο ημερολόγιό του: "Πήγε κάτω στο Σώμα για να δει τη δήλωση του Προέδρου για την εκκένωση του Dunkirk. Ήταν ένα θαυμάσιο μήνυμα που προωθούσε προφανώς το Σώμα. "Ο βουλευτής Harold Nicolson έγραψε σε μια επιστολή προς τη σύζυγό του Vita Sackville-West, " Το απόγευμα, ο Winston έκανε την ωραιότερη ομιλία που έχω ακούσει ποτέ. "Ο Henry Channon, έγραψε ότι ο Τσώρτσιλ ήταν "εύγλωττος και ρητορικός, και χρησιμοποίησε υπέροχα αγγλικά ... αρκετά μέλη Εργατικών φώναζαν".
Ο Τσώρτσιλ πήρε επίσης εξαιρετικές κριτικές στον αμερικανικό Τύπο. Ο δημοσιογράφος Edward R. Murrow, ο οποίος άκουσε την ομιλία στη Βουλή των Κοινοτήτων, είπε στους ακροατές: "Οι ομιλίες του Winston Churchill ήταν προφητικές. Σήμερα, ως πρωθυπουργός, έδωσε ... μια έκθεση αξιοσημείωτη για την ειλικρίνεια, την έμπνευση και τη βαρύτητά του. " Οι New York Times έγραψαν:" Χρειάστηκε ηθικός ηρωισμός για να πούμε την ιστορία ότι ο Winston Churchill ξεδιπλώθηκε χθες στη Βουλή των Κοινοτήτων. Το νόημά της δεν θα χαθεί ούτε από τον βρετανικό λαό ούτε από τους εχθρούς του ούτε από εκείνους του Νέου Κόσμου που γνωρίζουν ότι οι Σύμμαχοι σήμερα μάχονται τη μάχη τους ενάντια στη βαρβαρότητα ».
Ο καθένας, όμως, δεν ήταν οπαδός της ομιλίας του Τσώρτσιλ. Οι Μάντσεστερ και Ρεϊν σημειώνουν ότι η ομιλία ανησυχούσε τον γάλλο πρεσβευτή, Charles Coburn, ο οποίος κάλεσε το Υπουργείο Εξωτερικών να ζητήσει να μάθει ακριβώς τι εννοούσε ο Τσόρτσιλ σχετικά με τη Βρετανία που ανέλαβε μόνος του. (Πληροφορήθηκε ότι αυτό σήμαινε "ακριβώς αυτό που είπε.")
Το βρετανικό κοινό αισθάνθηκε επίσης αντιφατικά. Στο The Literary Churchill: Συγγραφέας, αναγνώστης, ηθοποιός, ο Jonathan Rose αναφέρει την επόμενη μέρα μια έρευνα του Υπουργείου Πληροφοριών που χαρακτήριζε «μια διάθεση αυξανόμενης δημόσιας απαισιοδοξίας». Ο κοινωνικός ερευνητικός οργανισμός Mass Observation αποκάλυψε παρόμοια ευρήματα εκείνη τη στιγμή. Σύμφωνα με την έκθεση της MO, "ο λόγος του Τσώρτσιλ αναφέρθηκε συχνά και αυθόρμητα σήμερα το πρωί. Δεν φαίνεται να υπήρξε κάτι που ήταν απροσδόκητο, αλλά ο σοβαρός του τόνος έκανε και πάλι κάποια εντύπωση και μπορεί να είναι εν μέρει η αιτία της κατάθλιψης ".
Αλλά αν αυτές οι αρνητικές αντιδράσεις είναι συχνά ελαχιστοποιημένες ή ξεχασμένες σε ομιλίες του λόγου, μια πιο ζωτική λεπτομέρεια είναι ακόμη πιο συγκεχυμένη: το γεγονός ότι η ομιλία του Τσώρτσιλ δεν μεταδόθηκε ζωντανά στο ραδιόφωνο.
Η ηχογράφηση που ο καθένας έχει ακούσει για τον Τσώρτσιλ που ωθεί τη Βρετανία να «πολεμήσει στις παραλίες» δεν δημιουργήθηκε το 1940. Κατασκευάστηκε το 1949 από την άνεση του σπιτιού του Τσώρτσιλ στο Chartwell. Καθώς η Βουλή των Κοινοτήτων δεν είχε συνδεθεί με το ηχητικό σύστημα το 1940, οποιαδήποτε δημόσια εκπομπή θα έπρεπε να παραδοθεί και πάλι, χωριστά για το ραδιόφωνο. Ο Τσώρτσιλ ήταν προφανώς πολύ απασχολημένος και πολύ άσχετος με την παράδοση αυτής της δεύτερης διεύθυνσης. Αντ 'αυτού, οι ραδιοφωνικοί δημοσιογράφοι απλά ανέφεραν τα λόγια του στον αέρα. Μπορεί να ήταν για το καλύτερο. Όταν ο Τσώρτσιλ επανάλαβε μια ομιλία της 18ης Ιουνίου, πήγε άσχημα. Σύμφωνα με τον Nicolson, ο Τσώρτσιλ "μισεί το μικρόφωνο" και "ακούγεται φρικιαστικά για το ασύρματο". Επέστρεψε μόνο σε μερικές από τις πιο διάσημες, μη καταγεγραμμένες ομιλίες του, αφού ο πόλεμος τελείωσε με την επιμονή μιας δισκογραφικής εταιρείας Decca δεν θα κυκλοφορούσε LPs των ομιλιών μέχρι το 1964.
Έτσι, από το 1940 έως το 1964, η συντριπτική πλειοψηφία του βρετανικού κοινού δεν είχε ακούσει τον Τσόρτσιλ να παραδώσει αυτή τη διάσημη ομιλία.
Αλλά περίεργα, μερικοί άρχισαν να πιστεύουν ότι είχαν. Toye επισημαίνει την Nella Last, μια βρετανίδα νοικοκυρά που κράτησε σχολαστικά ημερολόγια κατά τη διάρκεια του πολέμου. Είχε γράψει αρχικά την ημέρα της ομιλίας: "Όλοι μας ακούσαμε τα νέα και την αναφορά της ομιλίας του πρωθυπουργού και όλοι ένιωθαν σοβαροί και μάλλον λυπημένοι για τα πράγματα που δεν είχαν αναφερθεί παρά για τα λόγια τους." Αλλά μέχρι το 1947, η ανάμνηση της είχε μετατοπιστεί. "Θυμάμαι αυτή την χορτασμένη, μάλλον τραβηγμένη φωνή που χαιρετίζει ότι θα" πολεμήσουμε στις παραλίες, στους δρόμους ", έγραφε. "Ένιωσα το κεφάλι μου να σηκωθεί σαν να γαλβανιζόταν και μια αίσθηση ότι" θα είμαι εκεί - βασίζομαι σε μένα " Δεν θα σας απογοητεύσω. "
Ένας βετεράνος Dunkirk έστρεψε ακόμη και μια ψεύτικη μνήμη. Το τεύχος του National Geographic του Αυγούστου του 1965 μοιράζεται την ιστορία ενός σκωτσέζικου ανθρώπου που ονομάζεται Hugh, ο οποίος πήρε τρεις ημέρες διακοπών για να παρακολουθήσει την κηδεία του Τσώρτσιλ. "Οι Ναζί κλώτρωσαν τη μονάδα μου στο θάνατο", υπενθύμισε. "Αφήσαμε τα πάντα πίσω όταν βγήκαμε έξω? μερικοί από τους άντρες μου δεν είχαν μπότες. Μας πέταξαν κατά μήκος των δρόμων κοντά στο Ντόβερ και όλοι μας φοβόμασταν και ζαλισμένοι, και η μνήμη των Τανζέρινων μπορούσε να μας κάνει να ουρλιάζουμε τη νύχτα. Τότε [ο Τσώρτσιλ] μπήκε στο ασύρματο και είπε ότι ποτέ δεν θα παραδοθούμε. Και φώναξα όταν τον άκουσα ... Και σκέφτηκα να κόβω με τα Panzers, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ! "
Αυτά τα λάθη στη μνήμη είχαν μια άλλη ενδιαφέρουσα μετάθεση: οι άνθρωποι άρχισαν να πιστεύουν ότι δεν είχαν ακούσει τον Τσώρτσιλ, αλλά έναν απομιμήτρια, να παραδώσει τα λόγια του. Ο ηθοποιός Norman Shelley ισχυρίστηκε το 1972 ότι είχε καταγράψει την ομιλία "αγώνα στις παραλίες" ως Churchill για το ραδιόφωνο. Η Shelley εξέφρασε διάφορους χαρακτήρες για το BBC στη δεκαετία του 1930 και τη δεκαετία του 1940 και μίλησε για τον Τσώρτσιλ σε τουλάχιστον μία ηχογράφηση του 1942. Αλλά δεν είναι σαφές εάν το ρεκόρ αυτό ήταν πάντα χρήσιμο.
Ασφαλώς δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι οποιαδήποτε εκδοχή της ομιλίας, που μιμείται ή όχι, μεταδόθηκε στις 4 Ιουνίου 1940. Αρκετά ρεκόρ αναλύει τους αναγνώστες των ειδήσεων και όχι ο Τσώρτσιλ που απαγγέλλει την ομιλία. Ανεξάρτητα, η θεωρία της συνωμοσίας εξαπλώθηκε γρήγορα. Ο David Irving, ένας αμφίβολος ιστορικός και denier του Ολοκαυτώματος, έτρεξε ιδιαίτερα σκληρά με τους ισχυρισμούς, υποστηρίζοντας ότι ο Τσώρτσιλ δεν είχε δώσει καμία από τις ομιλίες του. Λίγα νόμιμοι ιστορικοί υπερασπίστηκε την ιστορία επίσης, αλλά ήταν καλά και επανειλημμένα debunked.
Toye έχει μια θεωρία για το γιατί οι άνθρωποι ήταν - και σε ορισμένες περιπτώσεις, εξακολουθούν να είναι - τόσο πρόθυμοι να πιστέψουν αυτόν τον αστικό μύθο. "Ως ένα κομμάτι της ψυχολογικής κερδοσκοπίας μπορεί κανείς να διακινδυνεύσει να αισθανθεί ότι ο απολογισμός της σχεδόν μυστικιστικής εξουσίας του θρησκευτικού εκκλησιασμού του Τσώρτσιλ, όπως συνήθως παρουσιάζεται, είναι κατά κάποιο τρόπο πολύ καλό για να είναι αληθινό", γράφει στο βιβλίο του. Σαφώς, η μυστήρια που περιβάλλει τις ομιλίες του Τσόρτσιλ είναι πολύ καλή για να είναι αλήθεια. Δεν είχε ανθρώπους που φώναζαν στους δρόμους, φώναζαν το όνομά του και καταδύοντάς την με την πρώτη τους προσπάθεια μετά από μια ομιλία. Σίγουρα δεν ανταποκρίνονταν στη φωνή του "χυδαία, μάλλον τραβηγμένη", η οποία δεν ακούστηκε ευρέως εκείνη την ημέρα.
Αλλά η προσπάθεια να πιστέψουμε και να επαναλάβουμε αυτές τις λανθασμένες αναμνήσεις φαίνεται να πηγάζει από την επιθυμία να θυμηθούμε τον πόλεμο με πιο γρηγορότερους όρους από ό, τι αποκαλύπτει το πραγματικό χρονοδιάγραμμα. (Ή, στην περίπτωση των Shelley truthers, επιβεβαιώστε τις υποψίες για έναν ηγέτη κάποιες περιφρονούν.) Υπάρχει μια λαχτάρα να είναι μέρος μιας πολιτισμικής στιγμής που δεν υπήρχε ποτέ, αλλά αισθάνεται όπως πρέπει να έχει. Ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι βίωσαν το ρυθμό του Τσόρτσιλ μέσα από μια αναγέννηση βινυλίου χρόνια μετά το γεγονός, όσοι επέζησαν από τον πόλεμο θα πίστευαν μάλλον ότι άκουσαν τον βροντή και έτρεξαν μόνο ένα προνομιούχο λίγοι στη Βουλή των Κοινοτήτων το 1940.
